Długo musieliśmy czekać na kolejny odcinek "Raperzy czytają" - ostatni pojawił się przecież pod koniec lutego. Niezmiernie miło mi jest więc ponownie przywitać Was w tym wyjątkowym rapowo-książkowym kąciku i to jego okrągłym, dziewięćdziesiątym epizodzie!
A kto tym razem jest gościem akcji? T.O.M.S. Na pierwszy rzut oka wielu z Was może wydawać się, że jest to zupełnie nowa postać na polskie scenie rapowej. Jednakże nic bardziej mylnego! T.O.M.S zajmuje się muzyką od roku 2006, nie tylko jako raper, ale i producent. Ja ostatnio dość mocno chwaliłem go na fanpage'u MajkOnMajk, z racji tego, iż zaintrygował mnie się jego ostatni album - "hold that thought". Płyta ta to bardzo świeże spojrzenie na hip-hop, z licznymi podśpiewkami i nie do końca rapowymi podkładami. Całość możecie przesłuchać TUTAJ.
A kto tym razem jest gościem akcji? T.O.M.S. Na pierwszy rzut oka wielu z Was może wydawać się, że jest to zupełnie nowa postać na polskie scenie rapowej. Jednakże nic bardziej mylnego! T.O.M.S zajmuje się muzyką od roku 2006, nie tylko jako raper, ale i producent. Ja ostatnio dość mocno chwaliłem go na fanpage'u MajkOnMajk, z racji tego, iż zaintrygował mnie się jego ostatni album - "hold that thought". Płyta ta to bardzo świeże spojrzenie na hip-hop, z licznymi podśpiewkami i nie do końca rapowymi podkładami. Całość możecie przesłuchać TUTAJ.
T.O.M.S w swojej twórczości dość często nawiązuje do literatury, postanowiłem go więc przy okazji podpytać o fascynacje książkowe. Co raper ma do powiedzenia na ten temat?
Jako dzieciak czytałem sporo, choć niewiele lektur szkolnych. Robiliśmy wyścigi z chłopakami z klasy, kto więcej przeczyta tytułów z osiedlowej biblioteki. Ja głównie jarałem się kolejnymi historiami "Przygody Trzech Detektywów" Hitchcocka.
Czytanie książek odbywa się u mnie falami, tak samo jak hurtowe oglądanie filmów, nadrabianie zaległości z muzyki, pisanie tekstów, robienie bitów - to wszystko odbywa się przez pewien okres, dopóki się nie zmęczę i nie przerzucę na inną opcję z listy. Przy ostatniej fali "wjechałem" do pewnego antykwariatu internetowego i nakupowałem sobie książek za grosze - dzięki temu czytam teraz np. "Naszego człowieka w Hawanie" Grahama Greena, ale jednak nie za bardzo czas na to pozwala. Ostatnie, co przeczytałem w całości, to "Wiśniowy Blues" James'a Lee Burke'a - w ogóle lubię historie samotnych facetów, którzy mają jakieś ważne zadanie do wykonania, a oba wyżej wymienione tytuły opowiadają o takich typach. Obaj jeszcze mają córkę i muszą pogodzić życie zawodowe, rodzinne i "misyjne".
Mój ulubiony pisarz ostatnimi czasy, to peruwiański noblista Mario Vargas Llosa. Jego "Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki", to jedna z lepszych rzeczy, jakie czytałem w życiu - obszernie opisane życie peruwiańskiego tłumacza w Paryżu, od lat dziecięcych (jeszcze w Peru) po pełną dojrzałość i jego przerywany, burzliwy związek z ów niegrzeczną dziewczynką. Opisane są tu świetnie stany psychiczne tej kobiety, doświadczenia obojga, a w dodatku akcja rozgrywa się w różnych miejscach świata, co oczywiście ma niemały wpływ na bohaterów. Jak teraz to czytam podobny motyw jest z "Miłością w czasach zarazy", ale jednak to dwie zupełnie różne opowieści, choć obie bardzo dobre.
Inna powieść Llosy, którą chwilę przeżywałem, to “Pantaleon i wizytantki”. Nie jest to łatwa lektura - przynajmniej dla mnie nie była - bo przeplatają się w niej różne formy pisania, np. nieopisane dialogi - musisz się domyślać kto, co mówi. Cała książka opowiada o Pantaleonku Pantoja, który ma zorganizować legalny, wojskowy oddział kurew, ponieważ z amazońskich wiosek docierają sygnały o coraz częstszych gwałtach na mieszkankach ze strony stacjonujących tam żołnierzy. Trzeba tych żołnierzy odciążyć i zająć czymś innymi kobietami. Rewelacyjna lektura!
Największe wrażenie wywarł na mnie "Ojciec Chrzestny". Na pewno to jak zrobili film stosunku do książki, bo najpierw przeczytałem powieść Mario Puzo, ale samo wyjaśnienie tak wielu tematów związanych z działaniem mafii i innych instytucji. Świetnie też ujęty jest klimat tamtych lat.
Trwały ślad na psychice zostawił na mnie "Rajski Ogród" Hemingwaya. Tak się złożyło, gdy to czytałem, że byłem bez pracy, była zima, zamulałem w opór przez większość czasu śpiąc lub czytając sobie właśnie o Davidzie Bourne - jak cudownie jest się oderwać z tą książką od rzeczywistości. Południowa Francja, lata 50., gdzie nie było nasrane internetami, telewizjami z każdego zakamarka, a ludzie się do siebie odzywali, nie tylko żeby zrobić im miejsce w autobusie. Pił sobie taki pisarz pół dnia whiskey z Perrierem, wino albo absynt, jeździł na plażę, gdzie się pieprzył z dwiema kochającymi go kobietami, z czego jedna z nich, to jego żona. Idealny obrazek, który nie ma szans na trwałe istnienie, o czym także "Ogród" opowiada. Kiedy ja to piszę, wydaje się jakąś banalną bajką, ale wszystko jest tak świetnie opisane, że nie czuć za grosz banału.
Jest jeszcze jeden bardzo istotny tytuł. Byłem autentycznie wzruszony na końcu, bo to piękna historia o męstwie, o miłości do rodziny, do kobiety, do lwa, kurwa, do lwa (!) - o facetach i dla facetów, ale oczywiście nie tylko. To jest wyciskacz łez, ale żadna ckliwa opowiastka - ja nie jestem typem człowieka, który łatwo się wzrusza. "Stado" Williama Whartona - przeplatające się historie dwóch różnych facetów. Obaj przedstawieni jako młodzi chłopcy, ale czas akcji nie jest równoległy, więc u jednego obserwujemy jak dorasta i staje stajesz mężczyzną. Zresztą - co ja będę opowiadał. Jak przeczytasz i Ci się spodoba, to polecam też "Spóźnionych Kochanków". "Ptaśka" nie zmęczyłem jeszcze.
Rozpisałem się aż nadto, ale podaję jeszcze kilka tytułów wartych odnotowania:
"Grimus", Salman Rushdie - długa przeprawa przez aksjomaty, paradygmaty, postrzeganie czasu, wieku - ryje łeb, ale patrzysz potem szerzej.
"Ślepa wierzba i śpiąca kobieta" - zbiór opowiadań Harukiego Murakamiego. Umilił mi naprawdę tragiczne bóle i żałosne chwile. Typ czaruje słowem - zapominasz o wszystkim, choć niekoniecznie przenosisz się w lepszy, cukierkowy świat.
"Perkalowy dybuk" Konrad T. Lewandowski - polski kryminał - Łódź, rok jakoś 1929 - kozak i muszę przeczytać więcej.
I’m out. Eloha!
Jako dzieciak czytałem sporo, choć niewiele lektur szkolnych. Robiliśmy wyścigi z chłopakami z klasy, kto więcej przeczyta tytułów z osiedlowej biblioteki. Ja głównie jarałem się kolejnymi historiami "Przygody Trzech Detektywów" Hitchcocka.
Czytanie książek odbywa się u mnie falami, tak samo jak hurtowe oglądanie filmów, nadrabianie zaległości z muzyki, pisanie tekstów, robienie bitów - to wszystko odbywa się przez pewien okres, dopóki się nie zmęczę i nie przerzucę na inną opcję z listy. Przy ostatniej fali "wjechałem" do pewnego antykwariatu internetowego i nakupowałem sobie książek za grosze - dzięki temu czytam teraz np. "Naszego człowieka w Hawanie" Grahama Greena, ale jednak nie za bardzo czas na to pozwala. Ostatnie, co przeczytałem w całości, to "Wiśniowy Blues" James'a Lee Burke'a - w ogóle lubię historie samotnych facetów, którzy mają jakieś ważne zadanie do wykonania, a oba wyżej wymienione tytuły opowiadają o takich typach. Obaj jeszcze mają córkę i muszą pogodzić życie zawodowe, rodzinne i "misyjne".
Mój ulubiony pisarz ostatnimi czasy, to peruwiański noblista Mario Vargas Llosa. Jego "Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki", to jedna z lepszych rzeczy, jakie czytałem w życiu - obszernie opisane życie peruwiańskiego tłumacza w Paryżu, od lat dziecięcych (jeszcze w Peru) po pełną dojrzałość i jego przerywany, burzliwy związek z ów niegrzeczną dziewczynką. Opisane są tu świetnie stany psychiczne tej kobiety, doświadczenia obojga, a w dodatku akcja rozgrywa się w różnych miejscach świata, co oczywiście ma niemały wpływ na bohaterów. Jak teraz to czytam podobny motyw jest z "Miłością w czasach zarazy", ale jednak to dwie zupełnie różne opowieści, choć obie bardzo dobre.
Inna powieść Llosy, którą chwilę przeżywałem, to “Pantaleon i wizytantki”. Nie jest to łatwa lektura - przynajmniej dla mnie nie była - bo przeplatają się w niej różne formy pisania, np. nieopisane dialogi - musisz się domyślać kto, co mówi. Cała książka opowiada o Pantaleonku Pantoja, który ma zorganizować legalny, wojskowy oddział kurew, ponieważ z amazońskich wiosek docierają sygnały o coraz częstszych gwałtach na mieszkankach ze strony stacjonujących tam żołnierzy. Trzeba tych żołnierzy odciążyć i zająć czymś innymi kobietami. Rewelacyjna lektura!
Największe wrażenie wywarł na mnie "Ojciec Chrzestny". Na pewno to jak zrobili film stosunku do książki, bo najpierw przeczytałem powieść Mario Puzo, ale samo wyjaśnienie tak wielu tematów związanych z działaniem mafii i innych instytucji. Świetnie też ujęty jest klimat tamtych lat.
Trwały ślad na psychice zostawił na mnie "Rajski Ogród" Hemingwaya. Tak się złożyło, gdy to czytałem, że byłem bez pracy, była zima, zamulałem w opór przez większość czasu śpiąc lub czytając sobie właśnie o Davidzie Bourne - jak cudownie jest się oderwać z tą książką od rzeczywistości. Południowa Francja, lata 50., gdzie nie było nasrane internetami, telewizjami z każdego zakamarka, a ludzie się do siebie odzywali, nie tylko żeby zrobić im miejsce w autobusie. Pił sobie taki pisarz pół dnia whiskey z Perrierem, wino albo absynt, jeździł na plażę, gdzie się pieprzył z dwiema kochającymi go kobietami, z czego jedna z nich, to jego żona. Idealny obrazek, który nie ma szans na trwałe istnienie, o czym także "Ogród" opowiada. Kiedy ja to piszę, wydaje się jakąś banalną bajką, ale wszystko jest tak świetnie opisane, że nie czuć za grosz banału.
Jest jeszcze jeden bardzo istotny tytuł. Byłem autentycznie wzruszony na końcu, bo to piękna historia o męstwie, o miłości do rodziny, do kobiety, do lwa, kurwa, do lwa (!) - o facetach i dla facetów, ale oczywiście nie tylko. To jest wyciskacz łez, ale żadna ckliwa opowiastka - ja nie jestem typem człowieka, który łatwo się wzrusza. "Stado" Williama Whartona - przeplatające się historie dwóch różnych facetów. Obaj przedstawieni jako młodzi chłopcy, ale czas akcji nie jest równoległy, więc u jednego obserwujemy jak dorasta i staje stajesz mężczyzną. Zresztą - co ja będę opowiadał. Jak przeczytasz i Ci się spodoba, to polecam też "Spóźnionych Kochanków". "Ptaśka" nie zmęczyłem jeszcze.
Rozpisałem się aż nadto, ale podaję jeszcze kilka tytułów wartych odnotowania:
"Grimus", Salman Rushdie - długa przeprawa przez aksjomaty, paradygmaty, postrzeganie czasu, wieku - ryje łeb, ale patrzysz potem szerzej.
"Ślepa wierzba i śpiąca kobieta" - zbiór opowiadań Harukiego Murakamiego. Umilił mi naprawdę tragiczne bóle i żałosne chwile. Typ czaruje słowem - zapominasz o wszystkim, choć niekoniecznie przenosisz się w lepszy, cukierkowy świat.
"Perkalowy dybuk" Konrad T. Lewandowski - polski kryminał - Łódź, rok jakoś 1929 - kozak i muszę przeczytać więcej.
I’m out. Eloha!
"Raperzy czytają" powraca w glorii i chwale!
OdpowiedzUsuńWiadomo! Mam nadzieję, że do tej magicznej setki dobijemy :)
UsuńTomsik <3
OdpowiedzUsuń"Przygody Trzech Detektywów", nie Trzech Młodych Detektywów :) my bad.
OdpowiedzUsuńPoprawione! :)
Usuń