Don Jon

"Don Jon" jest jednym z tych filmów, na które w tym roku czekałem z wyjątkową niecierpliwością. Co wydawać się może dla niektórych dość dziwne, bo przecież jak można wyczekiwać produkcji o facecie, który uwielbia się masturbować? Jest jednak jeden konkretny powód, przez jaki "Don Jonem" tak się zainteresowałem. Mowa o Josephie Gordonie-Levitt'cie (mam nadzieję, że dobrze odmieniam), jednym z moich ulubionych aktorów współczesnych, który w tej produkcji nie tylko zagrał głównego bohatera, ale i został jej reżyserem. Czy jego debiut w tej drugiej roli wypadł wystarczająco dobrze?


Film opowiada historię tytułowego Don Jona, dla którego - jak sam podkreśla - liczy się tylko parę rzeczy. Ciało, chata, wóz, rodzina, kościół, kumple, dziewczyny i, wspomniane już przeze mnie, pornosy. Życie jego składa się z rutyny, w której wyjątkową rolę pełnią właśnie te elementy. Pewnego wieczoru, podczas typowego polowania na ofiarę płci pięknej w klubie, Jon natrafia na kobietę (Scarlett Johansson), działającą na niego inaczej niż wszystkie inne. Bohater próbuje ją nie tylko zdobyć na jedną noc, ale i zachować przy sobie na zawsze. Nie wie jeszcze, że zaburzy to możliwość oddawania się przez niego swemu ulubionemu hobby - masturbacji.

Przyznajcie - w tej postaci brzmi to naprawdę głupio. Choć wciąż bardziej nowatorsko niż kolejne komedie romantyczne serwowane nam w ilościach hurtowych. "Don Jon" zresztą nie udaje, że uzależnienie od pornografii jest po prostu dobrym, na pozór w ogóle nieproblematycznym, wątkiem, do którego łatwo dobudować zabawną fabułę. A w tym aspekcie twór Gordona-Levitta na pewno nie zawodzi i potrafi wiele razy naprawdę rozśmieszyć widza. 

Klimat zaś podkręcają odpowiednio aktorzy, świetnie wpisujący się w swoje role. Joseph po raz kolejny pokazuje, że potrafi zagrać dosłownie każdą postać i dobrze wypada zarówno jako zakochany do granic możliwości romantyk, zimnokrwisty badass u boku Bruce'a Willisa czy właśnie koleś uwielbiający pornosy. Ciekawą osobowość dostała także Scarlett, jej bohaterka jest bowiem z jednej strony typową głupią pizdą, a z drugiej osobą wyłamującą się z kanonu dziewczyn rodem z "Warsaw Shore". Obok głównej dwójki krąży również parę niezłych aktorów drugoplanowych, jak Julianne Moore, znana z "Wszystko w porządku".

Czy "Don Jon" ostatecznie spełnił moje oczekiwania? Zdaje się, że tak. Po pierwszych zapowiedziach byłem bardzo mocno zaintrygowany filmem. Gdy jednak dotarłem do pierwszych, dość negatywnych recenzji, moje oczekiwania co do całości trochę spadły. Ostatecznie więc poszedłem na seans z nutką niepewności. Ta została jednak szybko rozwiana, bo film przykuł mnie do ekranu na całe półtorej godziny (swoją drogą - świetnie wyważona długość) i zarówno ja, jak i reszta widzów w kinie, nieraz zaśmiewała się na głos.

Pamiętajcie jednak, że to nie jest mimo wszystko film dla każdego. Trzeba być przygotowanym na fakt, iż to produkcja o kolesiu, który jest fanatykiem pornosów. Jeśli podobał Wam się trailer, całość na pewno również przypadnie Wam do gustu.

4 komentarze:

Black Friday w Polsce?

Widzi się dziś ogromną amerykanizację społeczeństwa. Adaptujemy styl życia ludzi zza Oceanu, tworzymy oddziały ich firm w naszym kraju, a nawet powoli zaczynamy podjadać z ich stołu tradycji, np. świętując Halloween. Nie wszystkim się jednak ten proces podoba, czemu czasem nietrudno się dziwić. Jest jednak pewna rzecz, którą raczej wszyscy chętnie byśmy przyjęli na naszym poletku.

Mowa o Black Friday, czyli najpopularniejszym okresie wyprzedażowym na terenie Stanów Zjednoczonych. Piątek po Dniu Dziękczynienia, to właściwie swoiste święto dla współczesnego społeczeństwa amerykańskiego, czasem wręcz ważniejsze dla ludzi od wspomnianego już Thanksgiving. To świetny czas nie tylko dla klientów, którzy mogą zakupić wiele rzeczy w naprawdę okazyjnych cenach, ale również - trochę paradoksalnie - firm, zyskujących w ciągu tych dwudziestu czterech godzin naprawdę sporo.

W Polsce niestety Czarny Piątek jeszcze się nie zadomowił. Choć w tym roku (zdaje się, że po raz pierwszy w historii) widać drobne kroki ku adaptacji tego "święta" na terenie naszego kraju. Zaatakował w tym przypadku Empik, oficjalnie tworząc promocję dedykowaną właśnie Black Friday. Szyby sklepów tej sieci są dziś poobklejane wielkimi plakatami, głoszącymi nowinę, iż można w nich skorzystać ze stricte czarnopiątkowej promocji 2+1. Podobno na wszystko, choć - jak to zwykle bywa - do "wszystkiego" sporo temu daleko.

Promocja Empiku jest na pewno ciekawą próbą wprowadzenia Black Friday do naszego kraju. Nie ma ona co prawda tego klimatu totalnych, amerykańskich obniżek, bo 2+1 w wielu przypadkach wcale nie oznacza ogromnych oszczędności, ale ważne, że krok tego typu został w ogóle podjęty. Podobne próby podejmowane są w niektórych rodzimych sklepach internetowych, choć - co oczywiste - są one mniej zauważalne. Z okazji Czarnego Piątku taniej sprzedawane są chociażby niektóre e-booki na Publio.pl czy sześć gier z oferty Muve.pl.

Tutaj również nie są to jednak promocje iście amerykańskie. Gdzie tym książkom z oferty Publio do - chociażby - pięciotomowej kolekcji e-booków z serii "Pieśń Lodu i Ognia" za piętnaście dolarów? Czymże też jest te raptem sześć gier od Muve w porównaniu do aktualizowanej co godzinę oferty z promocjami od Amazonu? Mimo wszystko, powiedzmy sobie szczerze: dobrze, że w ogóle coś się w tym temacie dzieje.

Czy doczekamy się Black Friday z prawdziwego zdarzenia w Polsce? Trudno powiedzieć, choć wydaje mi się, że ostatecznie coś może z tego wyjść. Problemem obecnie zdają się być niektóre firmy, nieprzekonane do możliwości uzyskania sporych zysków na podobnym procederze. Tymczasem pozostaje nam wypowiedziane cicho w duszy "hura" na widok pierwszych kroków ku rodzimemu "świętu wyprzedaży" i o wiele większa radość z faktu, że internet pozwala nam korzystać ze sporej ilości czarnopiątkowych promocji zagranicznych. 

W sieci jednak, o kupieniu nowego, dużego telewizora za trzy stówki można raczej tylko pomarzyć.

Źródło: Flickr.com

2 komentarze:

Książki, które dałbym swojemu dziecku

Posiadania dziecka nie planuję w ciągu najbliższych lat, ale gdzieś w głowie majaczy mi, że kiedyś jednak pojawi się w moim życiu syn czy córka. Najlepiej dopiero po trzydziestce. Jak większość rodziców, miałbym na pewno jakieś konkretne aspekty, które chciałbym w swym potomku "wyuczyć". Jedni ojcowie marzą, by ich synowie w przyszłości oglądali wraz z nimi mecze piłkarskie, drudzy pragną zaszczepić u pierworodnego miłość do motoryzacji, a ja...

Ja natomiast chciałbym, by moje dziecko, podobnie do mnie, pokochało gry wideo i książki. Dla wielu to dwie zupełnie różne rzeczy, cóż jednak poradzić, gdy ja uważam inaczej. Postanowiłem dziś na blogu skupić się na literackiej części tego planu. Wybrałem więc pozycje, które jako jedne z pierwszych podsunąłbym pod nos mojemu dziecku. Jest ich siedem. Siedem, bo to ponoć szczęśliwa, a dla mnie swego czasu ulubiona liczba. 

Seria o Mikołajku

Na samym początku nie mogłoby się pojawić nic innego. Mój imiennik towarzyszył mi w podróży literackiej właściwie od zawsze. Pierwszą książkę o jego zabawnych przygodach podrzucił mi mój rodziciel. Potem poszło już z górki i na półce leżą u mnie obecnie prawie wszystkie polskie wydawnictwa z nim związane - podczas przeprowadzki do Krakowa postanowiłem wziąć je ze sobą. Świetne, humorystyczne historyjki Goscinnego potrafią rozbawić nawet starszych czytelników, a proste rysunki Sempego nieustannie dodają charakterystycznego uroku tej serii. 

Swoją drogą, fakt wydania e-booka z mikołajkowymi przygodami był podstawową inspiracją dla powstania tego wpisu.

"No bo co w końcu, kurczę blade!"


Seria o Harrym Potterze

Nie wiem, czy dziś tak łatwo pochłonąłbym przygody autorstwa J.K. Rowling, ale w dzieciństwie byłem w tej serii prawdziwie zakochany. Zresztą nie tylko ja - prawie każde dziecko, które weszło w świat magii, zagłębiło się w nim totalnie. Wierzę tym samym, że mojemu dziecku również spodobałyby się przygody młodego czarodzieja i jego paczki. Choć kto wie, może w jego czasach będzie to już lektura szkolna? A jak wiadomo, takie czytanie z przymusu potrafi zniszczyć wiele książek.

Na moim Kindle'u leży od niedawna "Trafny wybór", czyli pierwsza książka Rowling niezwiązana ze światem Pottera. Czas chyba wreszcie ją sprawdzić.




"Hobbit"

Ja zaczynałem od "Władcy Pierścieni", ale przyznajmy sobie szczerze - dla dzieciaków bardziej odpowiedni będzie jednak "Hobbit". Książkowy oryginał jest mniej mroczny niż ekranizacja Petera Jacksona, nie wspominając już właśnie o przygodach Drużyny Pierścienia. "Hobbit" stanowi naprawdę dobre wejście do świata fantastyki i to od samego Tolkiena. Nawet jeśli nie chce się ze swojego dziecka zrobić fantasy freaka, warto podrzucić mu do poczytania ten tytuł.

A jak się spodoba (inaczej być chyba nie może), to można zaserwować od razu trylogię "Władcy Pierścieni". 





"Nie kończąca się historia"

Teraz tak dobrze nie pamiętam, ale moja przygoda z tą książką zaczęła się chyba od jej ekranizacji. Już w czasach mojego dzieciństwa film ten wydawał się trochę kiczowaty, dla dzieci za kilkanaście lat będzie to więc pewnie już old school niczym dla nas kino czarno-białe. Książka natomiast swojego uroku stracić nie powinna. Fabuła wyleciała mi z głowy, pamiętam jedynie jakiegoś smoka, dzieciaka czytającego książkę i chłopca, który w tej książce był. No i pamiętam też, że swego czasu pozycja ta naprawdę bardzo mi się podobała. 

A w filmie była ta charakterystyczny piosenka, którą pewnie znacie nawet, jeśli "Nie kończącej się opowieści" nie widzieliście. "Neverending Stooooryyy, łooo, łooo, łooo"!



"Winnetou"

To opowieść, z którą zaznajomione jest chyba bardziej pokolenie, dziś liczące sobie około czterdziestu lat. Nie kojarzę bowiem nikogo ze swoich rówieśników, kto czytałby ten klasyk. A szkoda. Z fabuły pamiętam jeszcze mniej niż z "Nie kończącej się historii", bo kojarzę jedynie dwie postaci: tytułowego Winnetou oraz legendarnego Old Shatterhanda. Są tu kowboje i indianie, a to chyba się nigdy dzieciakom nie znudzi, no nie?

Marzy mi się spróbować ponownie swych sił z powieścią Karola Maya. Ciekawe, czy i tym razem byłbym tak pozytywnie nastawiony do całości, jak w dzieciństwie.





Seria o Tomku Wilmowskim

Kto nie zna, ten trąba - parafrazując trochę Gombrowicza. Książki autorstwa Alfreda Szklarskiego zdecydowanie lepiej połączyły pokolenia niż "Winnetou". Znają je moi rodzice, znajomi, a i potomkowie zapewne kiedyś poznają. Przyznam szczerze - przeczytałem tylko ze trzy powieści o Tomku. Mimo tego i tak uważam tę serię za jedną z najlepszych pozycji dla dzieci i młodzieży. Do dziś pamiętam, z jaką niecierpliwością śledziłem chociażby poszukiwania tajemniczego zwierzęcia o nazwie okapi. Wiem, że w którymś polskim zoo teraz ten nietypowy stwór się pojawił, więc chętnie podskoczę tam i go wreszcie zobaczę na własne oczy. Indiana Jones chowa się przy Wilmowskim!

A czy ktoś czytał cokolwiek z tej serii w wieku "dorosłym"? Warto podchodzić teraz do części, których nie zdążyłem przeczytać w dzieciństwie?

"Opowieści z Narnii"

Choć seria ta powstawała w latach pięćdziesiątych, mam wrażenie, że jej polska popularność przypada dopiero na okolice wydania ekranizacji pierwszej części. Czyli - moje pokolenie. Przeczytałem CHYBA wszystkie siedem części, choć dokładnie tego nie pamiętam. W głowie za to utkwiła mi życiowa prawda, iż seria ta stawała się gorsza z każdą kolejną częścią. Albo to po prostu ja byłem podczas czytania jej zmęczony już tym światem.

Mimo tego, przynajmniej z "Lwem, czarownicą i starą szafą" warto zapoznać zarówno siebie, jak i swoje dziecko. Przecież to klasyk.







A wy? Pamiętacie jakieś tytuły z dzieciństwa, które chętnie podrzucilibyście również swoim pociechom? A może wręcz odwrotnie - kojarzycie takie pozycje, których za nic w świecie nie dalibyście do przeczytania dzieciom? W obu przypadkach, dajcie znać w komentarzach!

20 komentarze:

Być jak Steve Jobs - byłem w teatrze i było fajnie

Większość społeczeństwa nie pragnie ambitnej sztuki. Jeśli czytają książki, to sięgają po "Pięćdziesiąt twarzy Greya", jeśli oglądają filmy, to pędzą na premiery kolejnych polskich komedii romantycznych, a jeśli chcą posłuchać muzyki, puszczają setlisty z topowych radiostacji. Powinniśmy się jednak cieszyć, że tego typu rozrywki wciąż w jakiś sposób istnieją w świadomości ludzi. Bo weźmy taki teatr chociażby - on wypadł już całkowicie z obiegu.

Lubię czasem poczytać ambitne książki, pooglądać takież filmy, a czasem nawet posłuchać jakiejś muzyki klasycznej (to najrzadziej, ale jednak). Ale teatr? Do tej pory nawet ja sobie to odpuszczałem. Postanowiłem jednak przełamać się i do teatru się wybrać. A że miały zamiar iść do niego dwie moje znajome, postanowiłem do nich dołączyć i sprawdzić, co też w dzisiejszych czasach grają w takich przybytkach.

Padło na "Być jak Steve Jobs". Nie będę ukrywał, nazwisko słynnego wizjonera wiele w tym przypadku zrobiło, choć od samego początku wiedziałem, że spektakl zbyt wiele z nim nie będzie miał wspólnego. Całość to bowiem swoista dyskusja nad sprawą transformacji ustrojowej w Polsce. Tak, macie rację - to brzmi stanowczo za poważnie.

Na szczęście ostatecznie tak zbyt poważnie nie jest. Sztuka okazuje się bowiem zrobiona na modłę tych bardziej współczesnych i ważny temat przekazuje w sposób naprawdę śmieszny. Zadziwiające jest, ile razy parskałem śmiechem podczas tego spektaklu. Naprawdę, większość komedii z kin przy "Być jak Steve Jobs" po prostu wymięka. Część scen, na przykład, powinna się nadzwyczaj spodobać tym z "mrocznej strony internetu". Aktorzy rzucają "kurwami" w ilościach sporych (lecz rozsądnych), śmiejąc przy tym ze wszystkiego: od Wałęsy, aż po - cytuję - "papieżaka", czyli Jana Pawła II.

Bardzo pozytywnie zaskakuje również muzyka. Dostajemy tu mocną elektronikę, przypominającą chociażby niektóre podkłady z ostatniej płyty Kanye Westa. Razem z efektownymi wizualizacjami i często nietypową scenografią, tworzy ona psychodeliczny klimat, który - trochę paradoksalnie - nie rozprasza, a jedynie przykuwa uwagę do tego, co dzieje się na scenie. Jeśli ktoś wie, gdzie można posłuchać w sieci muzyki z tego spektaklu, będę wdzięczny za jakąkolwiek informację. Naprawdę, aż tak mi się ona spodobała.

Aktorzy zdecydowanie nie zawiedli, a wręcz pokazali wielką klasę. Jest to granie inne niż w filmach, wymagające na pewno więcej. Wiadomym jest, że należy w tym miejscu pochwalić takie postaci jak Anna Dymna, mnie jednak szczególnie przypadła do gustu bardzo młoda aktorka - Justyna Wasilewska. Choć nie było jej na scenie specjalnie dużo, to każdy swój fragment (szczególnie końcówkę) zagrała naprawdę fenomenalnie.

Cóż więc mogę napisać, jeśli nie zachętę, byście poszli na "Być jak Steve Jobs", gdy tylko będziecie mieli okazję. Ale w tym poście wcale nie chodzi tylko o ten konkretny spektakl. To również apel do Was i do mnie samego, byśmy wszyscy zwrócili uwagę na teatr. Omijany przez rzesze ludzi szerokim łukiem, a - jak sam się przekonałem - oferujący często więcej rozrywki niż inne rodzaje kultury. Trzeba po prostu znaleźć odpowiedni dla siebie spektakl. A "Być jak Steve Jobs" zdecydowanie trafił w me gusta.

Źródło: strona krakowskiego Narodowego Starego Teatru 

2 komentarze:

Ten dziwny uśmiech

Wrzucałem swego czasu na bloga tekst, zatytułowany "Uśmiechnij się - jest pięknie". Okazywałem wtedy swój entuzjazm wobec pogody, jaką czasami Matka Natura raczy nas mimo wszystko jesienią. Dziwiłem się również ludziom, którzy w taki dzień idą ze spuszczoną głową i nie cieszą się z tak nietypowego pojawienia się na niebie słońca. Ja wtedy bowiem szedłem przez Kraków z szerokim uśmiechem na twarzy.

Ostatnio jednak zacząłem zastanawiać się, jak inni ludzie zinterpretowali ten mój wyraz entuzjazmu. Czy pomyśleli sobie, tak jak ja: "jest piękna pogoda, nic dziwnego, że facet się z tego cieszy"? Czy z ich perspektywy wygląda to wszystko tak samo? A może raczej w głowie zaświtało im coś w rodzaju: "Ej, czemu on się tak uśmiecha? Może to jakiś chory psychicznie gwałciciel? Lepiej usunąć mu się z drogi!"?

Dlaczego w ogóle zacząłem tak szczegółowo patrzeć na tamtą sytuację? W ubiegłym tygodniu, wracając z basenu do mieszkania, natrafiłem bowiem w autobusie na młodą kobietę. Strzelam, że miała około dwudziestu lat i jeszcze studiowała. Jechała ze mną tym samym busem przez jakieś dziesięć minut i nieustannie się uśmiechała. Nie wiedziałem dlaczego, a strasznie mnie to zastanawiało. Czy słuchała swojej ulubionej muzyki? Zabawnego audiobooka? A może była po prostu na haju?

Wczoraj w tramwaju też spotkałem się z non stop uśmiechającą się kobietą. Mam jednak wrażenie, że w tym przypadku można po prostu stwierdzić jakąś chorobę psychiczną. I tym razem nie chcę Was takim stwierdzeniem rozśmieszyć - ona po prostu naprawdę wyglądała na osobę nie do końca sprawną umysłowo. Trudno mi jej wygląd dokładnie opisać, ale był to ten typ człowieka, którego problemy psychiczne widać na pierwszy rzut oka.

Co ciekawe, zachowanie obu tych kobiet wydało mi się trochę dziwne. Obu, pomimo tego, że jedna wyglądała na normalną, w pełni zdrową osobę, a od drugiej epatowało jakiegoś rodzaju niepełnosprawnością. W obu przypadkach za oknem pojazdu autobusu panowała ciemność i chłód. Wszyscy w pojeździe mieli neutralne, a niektórzy wręcz smutne miny. A te dwie kobiety się najzwyczajniej w świecie uśmiechały.

Przypomina mi się teraz wiele dni, w których trafiałem na podobne sytuacje, będąc gdzieś ze znajomymi. Wtedy między sobą dyskretnie wskazywaliśmy na takie "nietypowo uśmiechające się" osoby i zastanawialiśmy się, co też im w głowie siedzi. Pomimo tego, że sami co chwilę z czegoś żartowaliśmy, pozytywny wyraz twarzy u ludzi siedzących samotnie wydał nam się dziwny. W czym tkwi szkopuł tej dziwności? Wydaje mi się, że w całej reszcie społeczeństwa. Większość ludzi spacerujących samotnie się nie uśmiecha i przez to smutek na twarzy takich osób wydaje nam się normalniejszy niż jakikolwiek wyraz ich pozytywnego podejścia do życia.

Niektórzy ludzie bardzo lubią wyróżniać się z tłumu. Zaczynają więc nosić dziwaczne ubrania i epatować swoją "innością" na wszystkie możliwe sposoby. Wychodzi natomiast na to, że by wyróżnić się z tłumu, wystarczy się... uśmiechnąć. To bowiem rzadszy widok na twarzach ludzi niż smutek.

Źródło: Flickr.com

4 komentarze:

I rozpętało się piekło. Świat na wojnie 1939-1945

Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że sięgnę po książkę historyczną, mającą prawie tysiąc stron, pewnie bym go wyśmiał. Gdyby ktoś powiedział to pół roku temu, zareagowałbym pewnie tak samo. Pewnego dnia natrafiłem jednak na bardzo okazyjną cenę e-booka tytułu Maxa Hastingsa i postanowiłem zaryzykować. Chciałem spróbować czegoś zupełnie nowego w kwestiach literackich. Czy test ten wypadł pozytywnie?

Tytuł recenzowanej dziś książki mówi tak naprawdę wszystko. To podróż do czasów drugiej wojny światowej, od samych jej początków, po ostateczny koniec, zarówno ten europejski, jak i ogólnoświatowy. Choć autorowi czasem zdarzają się stricte subiektywne wtrącenia, to zazwyczaj stara się on jednak dostarczać jak najbardziej obiektywnej wiedzy. Wszystkie jego własne przemyślenia zdają się z kolei mieć spory sens i trudno w nich doszukiwać się błędów.

Co mi się w tej pozycji spodobało najbardziej? Zdecydowanie spora ilość historii prawdziwych ludzi. Hastings, bazując zazwyczaj na listach, dokumentach czy pamiętnikach, przytacza naprawdę pokaźną ilość opowieści z wojennego życia. Są to zarówno wspomnienia żołnierzy, jak i zwyczajnych cywilów, czy to tych, czekających za swymi synami wysłanymi na front, czy też tych, którzy wojnę mają przed oczyma na co dzień. Same tego typu historie mogłyby stworzyć oddzielną, kilkusetstronicową książkę.

Jest jednak pewna rzecz, która nie do końca mi się spodobała - opisy bitew. Rozumiem, że dla wielu naprawdę zainteresowanych tematem, będzie to największy smaczek w "I rozpętało się piekło", ja jednak czasem się po prostu nudziłem w tych momentach. Wiele bitew jest bowiem naprawdę szczegółowo opisanych, z rozłożonymi na czynniki pierwsze pojedynczymi posunięciami dowódców włącznie. Hastings na szczęście potrafi i w takich momentach wprowadzić trochę ciekawszych dla laika informacji, dostarczając - wspomniane już - opowiastki z życia żołnierzy uczestniczących w danej bitwie. 

Co ciekawe jednak, pomimo tego, że recenzowana pozycja ma prawie tysiąc stron, a wiele bitew jest opisanych bardzo szczegółowo, miałem pod koniec wrażenie, iż nie jest to wystarczająca ilość contentu, jak na drugą wojnę światową. To jednak tylko taka luźna refleksja, widać bowiem, jak wiele pracy włożył w cały proces twórczy Hastings. Mam po prostu wrażenie, że by naprawdę dobrze opisać wszystkie te wydarzenia, potrzebne by było kilka, a może i nawet kilkanaście tysięcy stron. Tylko czy taki tytuł zostałby przeczytany przez wystarczającą ilość osób, by wkład autora został odpowiednio doceniony?

Jeśli chcecie "sprawdzić się" w literaturze historycznej, "I rozpętało się piekło" powinno być dobrym wyborem. Kilka recenzji głosi, iż to najlepsza pozycja o drugiej wojnie światowej. Trudno mi w jakikolwiek sposób tę opinię oceniać, mogę jednak powiedzieć, że tytuł ten przekonał mnie, by dalej od czasu do czasu sięgać po tego typu książki. Potrzebuję jednak teraz trochę przerwy. Kolejnego tysiąca stron pełnych historycznych faktów po tak krótkim czasie bym nie zdzierżył.

A jeśli zastanawiacie się, ile zajmuje przeczytanie takiego grubego tomiska w moim przypadku, odpowiadam: półtora tygodnia. Warto jednak wziąć pod uwagę, że czytałem w każdej wolnej chwili - od podróży tramwajem, przez nudne wykłady, aż po poranne przebudzenie. Kindle to czasem prawdziwe zbawienie.

Swoją drogą - okładka też jest naprawdę niezła.

0 komentarze:

Raperzy czytają #46 - Wyraz

Gościem czterdziestego szóstego odcinka "Raperzy czytają" jest Wyraz, ostatnio szczególnie zaangażowany w projekt Kanał Zero, współtworzony z producentem Grafem Cratediggerem. "Niepodległość trójkątów" to album stworzony na modłę prawdziwie old-schoolowego rapu. Stosowny winyl zakupić można na oficjalnej stronie duetu. Zarówno Wyraz, jak i Graf Cratedigger, należą również do zespołu rapowego Elabs Crew. Sam raper zaś jest autorem między innymi płyty zatytułowanej "Idee".

Co zaś dzisiejszy gość ma do powiedzenia na temat książek?

Podobno francuski psychoanalityk Jacques Lacan w chwilę po ukończeniu swoich słynnych "Ecrits", miał wysłać je do Freiburga - w prezencie na adres Martina Heideggera. Małomówny Heidegger, po przeczytaniu kilku stron miał orzec: "Temu psychiatrze potrzebny jest psychiatra". Nie chciałbym wymienić tutaj lektur, którą mają dla mnie kanoniczne znaczenie, przewartościowały moje życie w taki sposób, że w jeden dzień astralnie podróżowałem z późnym Jean Francoisem Lyotardem, w drugi siedziałem na balkonie myśląc o poharatanym życiu w dobie wszelkiej technicyzacji. Na trzeci miałem czkawkę na uczcie wyprawionej przez Agatona, by po tym wszystkim doznać zawodu niczym mało energiczny diabeł, paradoksalnie wykreowany przez człowieka nazwiskiem Wat. Na czwarty miałem jakiś powód, by teoretyzować z samobójczymi aforyzmami jednego z tych dżentelmenów, którego trochę zeszytów, nie wiedzieć po co, nazbierałem na półce (teoretyzowanie samobójstwa było skutkiem dojścia do punktu, w którym okazało się, że pragnienie jest praprzyczyną wszystkiego, nie da się go zaspokoić, a dany porządek będzie trwał wiecznie, bo pragniemy represji zamiast wyzwolenia). Nie wiem czy powyższe stadia nadają się do psychiatry, bo przestałem oceniać zgodnie z moją ukochaną etyką zaproponowaną w "Le Differend" przez Lyotarda. Przestałem utrzymywać kontakty z ludźmi, bo przecież w takich to zawsze "mikrofaszyzm" - prawda Panie Deleuze i Panie Guattari? Przestałem nawet używać Facebook'a, bo to tylko umacnianie religii zwanej kapitalizmem - jak to mówi czasem mój stary poczciwy Giorgio Agamben. Chociaż on tego nie mówi tak właściwie i znów wpadam z nim w błędne koło niczym Pierre Kłossowski z jednym znanym filozofem niemieckiego pochodzenia.

Do rzeczy. Czytanie znaczy dla mnie nic. Masa porozrzucanych słów , które w określonym łańcuchu wyglądają estetycznie. Niektórzy się w tym specjalizują, ja nie widzę w tym nic podniecającego. Bo co może być ciekawego w poprawnym postawieniu przecinka, czy użyciu słowa znalezionego w słowniku wyrazów obcych?

Czytanie to moja nie pokarbowana przestrzeń - jest jak seans na kozetce. Nie ma tam czasu na emocje godnych pożałowania istot słabych, bo nie mieści się to w moim szowinistycznych kategoriach estetycznych. Nie ma tam miejsca na twory oderwane od rzeczywistości, na miłość na bogato albo bunt za pieniądze rodziców. Ostatnio nawet jest mniej czasu na wszelkie wzniosłe "teorie sprawiedliwości", "końce historii", "zderzenia cywilizacji", "konstytucje wolności" - bo usługodawcy polityczni są zbyt cyniczni, by z nim gadać na poziomie. W końcu najprościej ujmując, nie ma tam miejsca dla liter czy słowników, które mnie wkurwiają. #czasczasczaswielusiewyprze

Ostatnio przeczytałem "Trylogię Nowojorską" Paula Austera - gorąco polecam opis nowojorskich ulic. Jeśli wolisz Londyn naprzemiennie z Bostonem, to polecam "Piękno" Zadie Smith.

PS. Dla zainteresowanych. Jeśli zamierzasz zacząć na poważnie biegać (maratony, przełaje, na tramwaj), to polecam poradnik motywacyjny Harukiego Murakamiego pt. "O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu". A jak już zaczniesz, to polecam "Bieganie metodą Danielsa" Jacka Danielsa. Polecam też innego Jacka, ale to już po bieganiu.

PS. Jeśli podoba Ci się akcja "Raperzy czytają", zalajkuj facebookowy fanpage bloga, by być na bieżąco z jej następnymi odcinkami oraz resztą notek.

0 komentarze:

Wyścig

Na premierę "Wyścigu" czekałem z nieukrywanym zainteresowaniem, szczególnie powodowanym świetną jakością filmu o Sennie, poleconego mi przez jednego z Czytelników. Nie spodziewałem się jednak, iż produkcja ta zrobi tak wielki szum w całym światku kinematografii. Przewidywałem świetny tytuł, przeznaczony jednak w znaczącej mierze jedynie dla fanów Formuły 1. Tymczasem o "Wyścigu" trąbią wszyscy - od internautów, przez dziennikarzy telewizyjnych. Czy film ten rzeczywiście jest aż tak świetny? Postanowiłem to wreszcie sprawdzić.


"Wyścig" to oparta na faktach historia dwóch legendarnych kierowców wyścigowych - Niki Laudy (Daniel Brühl) oraz Jamesa Hunta (Chris Hemsworth, znany z roli Thora). Począwszy od pierwszych wspólnych wyścigów w niższych klasach, przez dostanie się obydwu do tej najważniejszej Formuły, po sięganie ku statuetkom. To podróż nie tylko w świat samych zawodów, ale i reszty życia bohaterów, ze szczególnym nastawieniem na odnajdywanie przez nich swych partnerek. To opowieść tradycyjnie pełna wielkich momentów - tych entuzjastycznych, jak i tragicznych.

A twórcy w każdym przypadku, postanowili postawić emocje widza w stan maksymalnej gotowości. Każda scena zrealizowana jest tu z prawdziwą pieczołowitością i trudno przejść obok któregokolwiek wątku obojętnie. Można się wzruszyć ze szczęścia, można też z powodu tych najsmutniejszych scen. Zawsze natomiast pojawi się chwila napięcia i oczekiwania, z unoszącym się w powietrzu pytaniem: "i co będzie dalej?".

"Wyścig" nie ma nudnych momentów. Choć według mnie, rozkręca się on dopiero po pierwszych trzydziestu minutach. Czy jednak w czasie tego początkowego pół godziny film jest słaby? Nie, on już wtedy stoi na bardzo wysokim poziomie. Potem natomiast poprzeczka ta zostaje przeskoczona i produkcja Rona Howarda staje się tworem wręcz cudownym.

Nie mógłbym też nie wspomnieć tu o odtwórcach dwóch głównych ról. Po pierwsze - dlatego, że zagrali naprawdę świetnie. I to nie tylko dzięki bardzo dobrze rozpisanym postaciom w scenariuszu, widać bowiem ewidentny wkład obu aktorów w stworzenie filmowych Laudy i Hunta. Zarówno Brühl, jak i Hemsworth, zdają się naprawdę dobrze czuć w powierzonych im rolach. A oprócz tego, są oni w całkiem dużym stopniu podobni do bohaterów, których dane im jest odgrywać. Często ta kwestia zostaje potraktowana po macoszemu - tu na szczęście tak nie jest.

Czy "Wyścig" to "najlepszy film roku", jak głosi polski plakat? Trudno mi wyrokować. Potwierdzam jednak, że to twór naprawdę świetny i wyjątkowy. Nie bez powodu film ten chwalony jest przez wszystkich - jest on bowiem dla wszystkich stworzony. Choć fani Formuły 1 znajdą tu dla siebie sporo ważnych i interesujących elementów, wybornie bawić się przy "Wyścigu" będzie także ta część widowni, niezwiązana zbytnio z kultowymi wyścigami. Byłem w kinie z dziewczyną - ona też to potwierdza. 

Nie przegapcie takiej okazji i pędźcie czym prędzej do kina. Cholernie warto.

0 komentarze:

Mój mały Kundel

Drodzy miłośnicy zwierząt - to niestety nie będzie post o małym czworonogu. "Kundlem" bowiem nazywają pieszczotliwie swoje urządzenia posiadacze czytników książek od Amazona, czyli Kindle. Szczerze mówiąc, ja takiego nazewnictwa nie stosuję. Pomyślałem jednak, że fajnie będzie to brzmiało w tytule. Bo - jak zapewne się już domyśliliście - dziś będzie wpis właśnie o Kindle'u. Nie spodziewajcie się jednak recenzji. To po prostu porcja przemyśleń na temat tego, jak urządzenie to zmieniło moje podejście do czytania książek.

Kindle zakupiłem prawie rok temu i od tamtego czasu towarzyszył mi on w życiu w różnym stopniu. Zdarzało się, że cały miesiąc czytałem tylko na nim, by przez kolejne dwa czy trzy tygodnie czytnik leżał na półce, bo miałem w zanadrzu trochę wydawnictw papierowych. Doceniałem jego lekkość i mały rozmiar, choć chyba nie w wystarczającym stopniu, bo wówczas książkami zajmowałem się tylko w domu. Mało kiedy miałem ochotę wziąć się ze sobą Kindle'a w podróż do szkoły czy gdziekolwiek indziej. Skupiałem się bowiem wtedy zawsze na słuchaniu muzyki.

Sytuacja zmieniła się całkiem niedawno, bo jakiś miesiąc czy dwa temu. Wszystko zaczęło się od tego, iż przede mną pojawiła się "konieczność" dość częstego podróżowania pociągami na długie dystanse. Bywały (i wciąż bywają) w moim przypadku ponad dziesięciogodzinne wyprawy. Książka staje się w takiej sytuacji prawdziwym zbawieniem. Odpowiednie są nawet wydania papierowe, choć mimo wszystko zawsze starałem się mieć na takie przypadki przygotowanego Kindle'a. Zacząłem się coraz mocniej w jakiś sposób "uzależniać" od czytnika.

Potem jeden z kumpli w Krakowie, powiedział mi, że czyta na swoim Kindle'u wszędzie, gdzie się tylko da - w tramwajach, autobusach, a nawet idąc ulicą. Początkowo byłem do tego dość sceptycznie nastawiony, ale postanowiłem spróbować. Okazało się to prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Od około miesiąca czytnik towarzyszy mi prawie w każdej, choćby kilkunastominutowej podróży. Bo w dowolnej chwili mogę go wyłączyć i schować do kieszeni kurtki, a dodatkowo do jego obsługi wystarczy spokojnie jedna ręka.

Z książkami papierowymi jest już gorzej. Można być przeogromnym fanatykiem takich wydawnictw, ale nie da się logicznie odeprzeć tych argumentów opowiadających za czytnikami. Serio - sam to ostatnio sprawdziłem na własnej skórze, są bowiem autorzy, których książki chciałbym mieć bardzo w wersji papierowej. Ostatnio zakupiłem dwie tego typu pozycje i uwierzcie mi, że czytanie ich na stojąco w tramwaju, było (w porównaniu do sytuacji z Kindle) prawdziwą katorgą. O próbach śledzenia tekstu podczas spaceru już nie wspominam.

Dlatego, pomimo, że na półce leży u mnie jeszcze naprawdę sporo nieprzeczytanych książek papierowych, ja staram się zdecydowanie skupiać na Kindle'u. Na którym, swoją drogą, też mam kilka nietkniętych tytułów. Tu jednak winne są promocje, których w światku e-bookowym jest prawdziwy ogrom. Dzisiaj chociażby zgarnąłem e-booka sprzed pół roku za dziesięć złotych. Papierowa wersja kosztuje standardowo cztery dyszki. Najtaniej w sieci znalazłem ją za trzydzieści peelenów.

Dziękujmy więc pomysłodawcom czytników za ich dzieło! Za lekkość i poręczność tych urządzeń szczególnie. Księgarniom e-bookowym też podziękujmy - za te wszystkie cudowne promocje, dzięki którym potrafią zarobić na mnie w ciągu kilku dni naprawdę sporo.

Źródło: Flickr.com

2 komentarze:

Jak z lenia stałem się lenistwa prześmiewcą

Niektórzy naukowcy próbują czasem dowieść, że ludzie nie są zbyt skłonni do znajdowania u siebie wad. Inna sprawa, iż drudzy uczeni sadzą zupełnie odwrotnie. Przyznam się, że osobiście zawsze szukałem w sobie szczególnie tej pozytywnej strony. No cóż, jestem po prostu człowiekiem optymistycznym. Przez większość swego życia nie bałem się jednak przyznać do jednej, bardzo konkretnej wady - lenistwa.

I to w sensie tego naprawdę totalnego lenistwa. Wiecie: kompletnie bezproduktywne ślęczenie przed komputerem czy telewizorem, odświeżanie tej samej strony internetowej kilkukrotnie w ciagu minuty, odkładanie na bok istotnych spraw. Brytyjczycy mówią chyba na takich osobników "couch potatoes". Ja zdecydowanie byłem przez ogromny okres właśnie takim stworem.

Ale właśnie - "byłem". Od pewnego czasu zauważam bowiem kompletnie odwrócenie sie moich standardów. Uciekłem hen daleko od stylu "kanapowego ziemniaka" i wręcz z odraza patrzę na ludzi, którzy takie podejście do życia wciąż proklamują. Gdy teraz zdarzy mi się bezproduktywnie siedzieć przed Facebookiem pół godziny, zaczynam się cały trząść. Metaforycznie oczywiście, choć nie zawsze.

W czym upatruje przyczyny swojej zmiany podejścia do życia? Po pierwsze, na pewno dużo zrobiło tu prowadzenie bloga. Na każdy dzień MUSZĘ mieć przygotowany jakiś post i motywuje mnie to do poświęcenia tych (zazwyczaj) kilkudziesięciu minut na jego napisanie. Sporo dodatkowego czasu staram się również przekazać na samo obmyślanie każdego wpisu - począwszy od znalezienia pomysłu, aż po sam proces klikania w klawiaturę.

Drugim ważnym aspektem zmieniającym mój styl życia, jest zaś bieganie. Szczególnie zostałem przezeń "wyszkolony" podczas wakacji. Wtedy bowiem, pomimo tego, że mogłem wstawać praktycznie, o której chcę, i tak starałem się obudzić o siódmej czy ósmej rano. Dlaczego? By zdążyć przed rozpoczęciem się typowej, letniej gorączki. Bieganie nauczyło mnie w naprawdę mocnym stopniu nie tylko umiejętności porannego, lecz pozytywnego wstawania, ale również organizacji całego dnia.

Wszystko to nie znaczy jednak, że stałem się teraz pracoholikiem. Ciągle lubię znaleźć czas na spotkania i rozmowy ze znajomymi, czytanie książki, oglądanie filmu czy granie na konsoli. Unikam po prostu jak ognia ślęczenia przed komputerem, podczas którego na zmianę odświeżam te same pięć kart w przeglądarce. Dzięki temu czuję się bardziej... spełniony? Tak, to chyba dobre słowo.

Źródło: Flickr.com

6 komentarze:

Bądź uprzejmy - siądź na tyłku

Był już jeden post o tramwajach. Wtedy było śmiesznie i radośnie, dziś będzie trochę inaczej. Wówczas opisywałem bowiem kilka spotkań z ludźmi, którzy nawet jeśli w jakiś sposób denerwowali innych pasażerów, jednocześnie stanowili dobry temat do żartów. Dziś natomiast parę słów o osobnikach zdecydowanie wkurzających, nieposiadających już jednak zbytnich cech humorystycznych.

Sytuacja sprzed około tygodnia. Poranny tramwaj do centrum, czyli - jak to zawsze bywa - cholernie zapchany. Wszyscy są wtuleni w ludzi obok, czy tego chcą, czy nie. Występuje tu bowiem wybór iście tragiczny: albo wejdziesz do tego zapchanego pojazdu, albo też najzwyczajniej w świecie spóźnisz się na zajęcia/do pracy. Każdy więc odnajduje sobie swój mały kącik i stara się go utrzymać jak najmocniej. Ci którzy mają szczęście siedzieć, patrzą na resztę z wyższością. Trochę paradoksalnie, bo w końcu są niżej.

Na którymś z przystanków zwalnia się jedno miejsce siedzące. Spodziewacie się, że nagle rzuci się nań tłum ludzi walczących o możliwość odpoczęcia przez dwie czy trzy minuty? Nic bardziej mylnego. Obok siedziska stoi jakiś facet, obok którego reszta musi się przeciskać. Po jakiejś minucie, widząc, że koleś to istny debil, pcha się w jego stronę jakaś kobieta i siada wreszcie na wolnym miejscu. Równowaga wróciła do tramwaju.

Podobną akcję widuję codziennie. Dosłownie. Przedtem zawsze miałem wrażenie, że w tego typu pojazdach istnieje straszna walka o jakiekolwiek miejsce siedzące. Tymczasem sprawy mają się zupełnie inaczej. Widzisz obok siebie wolne siedzisko? No to postój sobie dalej, pewnie! Czyżby to był jakiś fetysz? Uwielbienie do ocierania się o innych pasażerów tramwaju?

Gdy ja widzę w tramwaju wolne miejsce - po prostu tam siadam. Wtedy pomagam z jednej strony sobie, bo pozwalam swym umęczonym nogo odpocząć, z drugiej zaś tworzę więcej przestrzeni stojącej dla reszty ludzi. Oczywiście, przed zajęciem siedziska dokładnie lustruję tramwaj w poszukiwaniu ewentualnych emerytek. Jeśli taką zobaczę, wtedy miejsce zostawiam dla niej wolnym. W niektórych przypadkach po to, by po prostu być miłym, w innych zaś, by nie musieć słuchać nad uchem zbiorowego linczu ze strony starych babć.

Staram się zrozumieć, dlaczego ludzie stoją, gdy są wolne miejsca siedzącego, ale wciąż nie mogę rozwikłać tej zagadki. Okej, są osoby, którym do końca został jeden przystanek - dla nich siadanie może być "nieopłacalne". Są też ci, chcący (podobnie jak czasem ja) zostawić miejsce emerytkom. Całej reszty idiotów, stojących jak kołki, kompletnie nie rozumiem. Jeśli już tak bardzo chcecie udostępnić miejsce komuś innemu, to po prostu to powiedzcie osobie obok i odsuńcie się, by mogła ona spokojnie zająć siedzisko. Wytrzeszczanie oczu i pocenie się z powodu hamletowskiego wyboru "Siąść czy nie siąść? Oto jest pytanie!", nie wystarczają. Serio.

Źródło: Flickr.com

8 komentarze:

Poczuj ciężar bohaterstwa

Gram obecnie w "Batman: Arkham Origins", najnowszą odsłonę wirtualnej serii o Nietoperzu. Wiele w sieci mówi się o tej produkcji, w szczególności niestety w negatywny sposób. Rzeczywiście - tytuł ten nie jest tak dobry, jak poprzednie części. Nawet pomimo licznych bugów psujących grę (chyba w większości załatanych w ostatnich patchu), mi się jednak w nowe przygody Batmana ciora całkiem przyjemnie. I - co najważniejsze - podrzuciły mi one temat dzisiejszego wpisu.

Jest bowiem w "Arkham Origins" pewna rzecz, która uderzyła mnie już od pierwszej minuty spędzonej z tym tytułem. Gdy wszedłem w skórę Batmana, zupełnie nie poczułem się jak ten ogromny, umięśniony superbohater. Podczas jakiegokolwiek biegania, skakania czy szybowania, ciągle wydaje mi się, jakbym sterowałem poczynaniami Księcia Persji z czasów PlayStation 2. Nie odczuwa się żadnego ciężaru kierowanej postaci.

Nie jestem teraz stuprocentowo pewien (może to bowiem tylko moje idealistyczne wspomnienia), ale wydaje mi się, iż poprzednie części serii o Batmanie były w tym przypadku lepsze. Dawni twórcy, firma Rocksteady, wydają się lepiej opanowywać umiejętność wciągnięcia gracza w zaprezentowaną postać. Z tego, co pamiętam, najlepiej w tym przypadku wypadła pierwsza część serii, czyli "Arkham Asylum", w której rzeczywiście zawsze czuło się, że kierujemy kupą mięcha. W "dwójce", czyli "Arkham City", wszystko zostało z kolei podkreślone poprzez dodanie drugiej, o wiele lżejszej postaci, czyli Kobiety Kot. Ale - tak jak wspomniałem - mogę się mylić.

Moja pamięć jednak nie zawodzi w przypadku paru innych tytułów. Najbardziej pamiętliwym w tym przypadku jest seria "Gears of War". Epic Games wybornie udało się dowieść graczowi, że steruje on ponad stukilogramowymi, elitarnymi żołnierzami, nakładającymi do walki ciężkie zbroje. Jakich sztuczek użyli twórcy w tym przypadku?

Przede wszystkim - postawiono na ślamazarność wszystkich ruchów. Postaci poruszały się domyślnie wolno, na dodatek ciężko stąpając o ziemię i gibającym przy tym całym ciałem. Gdy gracz chciał pobiec, bohater reagował z delikatnym opóźnieniem, a podczas samego sprintu był on skulony, zaś kamera chybotała się na wszystkie strony. Jakikolwiek skok (czy raczej - przeturlanie), uderzenie czy przejście przez murek, było dodatkowo ogłaszane przez odgłosy wysiłku. Wiecie, chodzi o te wszelakie "ugh", "raaah" i całą resztę. 

Sporym wyzwaniem dla twórców, a jednocześnie dobrym przykładem do dzisiejszego postu, na pewno jest tworzenie fizyki dla mechów. Te ogromne kupy złomu po prostu MUSZĄ zostać odpowiednio podane graczowi. Ten bowiem powinien wyczuwać ciężar tych obszernych, często wielotonowych maszyn. Tu również przypomina mi się "Gears of War", ale i także chociażby seria "Halo", w której zresztą jest o wiele więcej różnego rodzaju pojazdów. Podczas kierowania wszystkimi, czuć zaś odpowiednio ich wagę. 

Uwidacznianie ciężaru bohatera kiedyś ludzi w ogóle nie obchodziło. Dziś odpuszczają sobie ten element kompletnie raczej tylko twórcy z naprawdę małym budżetem. Nowe przygody Batmana wcale nie są najgorsze pod tym względem. Ale mogłyby wypadać lepiej. Kto wie - może gdyby rzeczywiście postanowiono na tego typu immersyjność, oceny recenzentów byłyby bardziej pozytywne chociaż o pół punktu? To w końcu zawsze coś.

0 komentarze:

Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj.

Jeśli ze wszystkich Polaków, miałbym wskazać ikonę rodzimej blogosfery, niewątpliwie postawiłbym na Tomka Tomczyka, szerzej znanego pod pseudonimem Kominek. W wydaniu takiego werdyktu nie byłbym zresztą na pewno sam, bo człowiek ten jest powszechnie uznany za swoistego ojca swojej branży. Dziś zaś Kominek jest bohaterem postu na moim blogu. Dlaczego? Bo wydał właśnie swoją drugą książkę, zatytułowaną "Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj". Jego poprzedni twór dobrze spełniał swoje zadanie - jak jest z tym?

"Bloger", czyli pierwsza książka Kominka, skupiała się na ogólnej postaci tytułowego blogera, jego kreacji, wizerunku. W swym nowym tytule, autor skupia się z kolei - jak sama nazwa wskazuje - na aspekcie zarabiania przy pomocy bloga. Temat ten był raptem jedną z części składowych "Blogera", teraz zaś dostajemy cały poradnik poświęcony tylko i wyłącznie tej jednej kwestii. I to od człowieka, który jest jedną z osób najlepiej zarabiających na blogowaniu w Polsce.

Już teraz przyznam, że nowa książka Kominka zdecydowanie spełnia swoje zadanie. Zdaje się odpowiadać na większość pytań, jakie pojawiają się u początkującego blogera w kwestii zarabiania na swej twórczości. Maglowanych jest tu naprawdę sporo tematów, od tych podstawowych, po mniej oczywiste. Wszystko to zaś opatrzone nie tylko sporą liczbą przykładów i wypowiedzi innych blogerów, ale także charakterystycznym, luźnym stylem pisarskim autora.

Bardzo ciekawym momentem "Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj", jest również jeden rozdział, którego istnienie w większości recenzji zdaje się być pomijane. Skierowany on jest nie do samych blogerów, ale osób zajmujących się nawiązywaniem z nimi współpracy. Choć kilka kwestii zostaje tu powtórzonych z innych części książki, to całość zdaje się być ciekawą odskocznią od reszty dostarczanego tu contentu. Pomimo, że Kominek jest blogerem, odpowiednio podpowiada on również pracownikom firm i pokazuje spojrzenie na blogosferę właśnie z pozycji tego typu ludzi.

Druga książka Tomka Tomczyka nie należy do najdłuższych, ale zawiera w sobie to, co zawierać powinna. Nie ma tu bowiem lania wody, a jedynie konkrety, podane w prosty i dosadny sposób. Jeśli istnieje taka potrzeba czy możliwość, autor podrzuca również historie wyjęte wprost z życia rodzimej blogosfery. Nie potrzeba dużo czasu, by przeczytać całą książkę, a mimo to, wynosi się z niej sporo przydatnej wiedzy.

Na koniec, pytanie zasadnicze - czy to książka jedynie dla blogerów? Niekoniecznie. Oczywiście, to pozycja skierowana w szczególności do nich, ale powinna ona również zaciekawić osoby po prostu interesujące się tematem. Może być też niezłym motywatorem do założenia własnego bloga i dołączenia do tutejszej walki o pieniądz. W tym przypadku sprawdzi się jeszcze lepiej w połączeniu z pierwszą książką Kominka, którą również szczerze polecam.

0 komentarze:

Raperzy czytają #45 - Zeus

Jeśli jesteś słuchaczem polskiego rapu, to dzisiejszego gościa "Raperzy czytają" na pewno nie trzeba Ci przedstawiać. Zeus uznawany jest bowiem przez sporą ilość osób za najlepszego zawodnika w naszym kraju, a jego ostatni krążek, "Zeus nie żyje", przez jeszcze większą rzeszę ludzi został uznany za najlepsze wydawnictwo roku 2012. Każdy z czterech solowych krążków łódzkiego rapera (i producenta) jest różny od reszty i trudno z nich wybrać ten najlepszy.

Skończmy jednak już z tym krótkim wstępem i skupmy się na tym, co jest sednem tego postu - jak Zeus odnajduje się w świecie książek?

Moje „czytanie” to ciągła sinusoida od „czytam bardzo dużo” do „nie czytam nic”. Są miesiące, kiedy bez przerwy coś czytam, są też takie okresy, podczas których nie tykam żadnej książki. W liceum przeżywałem wielki bunt wobec wszystkiego, więc nie czytałem nawet lektur szkolnych. Teraz oczywiście uważam, że było to totalnie głupie. W wakacje zdarzało mi się czytać jakieś rzeczy, ale nie związane ze szkołą. Dopiero po ukończeniu liceum zacząłem nadrabiać zaległości z zakresu lektur i zakochałem się w książkach takich jak „Proces” Kafki czy „Mistrz i Małgorzata” Bułhakowa. Niesamowite książki, które każdy powinien przeczytać.

Przez długi czas jednym z najbardziej czytanych przeze mnie gatunków były horrory. Zaczytywałem się w twórczości Stephena Kinga począwszy od powieści, przez opowiadania czy rzeczy wydane pod pseudonimem Bachman. W trakcie tworzenia płyty „Zeus, jak mogłeś?”, czytałem chyba najwięcej w moim życiu. Znalazło to oczywiście swoje odbicie w tekstach na tym albumie. W ciągu ostatnich dwóch lat czytałem o wiele mniej, nie miałem na to po prostu ochoty. Przez ten czas przeczytałem m.in. „Kroniki marsjańskie” Raya Bradbury, kilka dzieł Lema i jakieś książki podróżnicze m.in. autorstwa Wojciecha Cejrowskiego.

Ostatnio w ramach powrotu do dbania o swój umysł i rozwój, wróciłem do czytania i stwierdziłem, że nie ciągnie mnie już do horrorów i sci-fi. Sporo rzeczy, które teraz czytam, to książki dokumentalne, reportażowe, biografie. Rzeczami, które czytałem ostatnio i wydają mi się warte polecenia, są z pewnością:

„Imperium” Ryszarda Kapuścińskiego – czyli, w skrócie – reportaż z rozpadu ZSRR na przestrzeni lat. Bardzo ciekawa książka. Miejscami śmieszna, miejscami smutna, skłaniająca do refleksji, pełna absurdów, w które aż ciężko uwierzyć, mimo iż miały miejsce.

„40 batów za spodnie”, której autorką jest Lubna Ahmad Al-Hussein – jest to książka opisująca sytuację kobiet w Sudanie. Bardzo ciekawa, mówiąca o tak pozornie dalekiej od naszej kulturze, w której jednak doszukać się można co najmniej kilku analogii do tego, co ma miejsce u nas.

Ciekawą lekturą wydała mi się też autobiografia Jana Machulskiego „Chłopak z Hollyłódź”. Skusiła mnie już samym tytułem, ze względu na mój, obsesyjny niemalże lokalny patriotyzm. Ciekawa, opisująca kulisy pracy w teatrze oraz na planie filmowym książka o charakterze dziennika. Oczywiście poza zwykłymi "technicznymi aspektami" tej pracy, sporo tu też refleksji nad ludzką naturą w świecie showbusinessu. Polecam.

PS. Jeśli podoba Ci się akcja "Raperzy czytają", zalajkuj facebookowy fanpage bloga, by być na bieżąco z jej następnymi odcinkami oraz resztą notek.

13 komentarze:

Historie rodzinne

Już od dłuższego czasu polowałem na możliwość obejrzenia "Historii rodzinnych". Produkcja ta została bowiem przez wiele zagranicznych serwisów uznana za jeden z najlepszych filmów niezależnych mijającego roku, a w serwisie Metacritic, zbierającym recenzje najważniejszych portali, uzyskała średnią 90/100. W moim przypadku pozycja ta automatycznie wskoczyła więc do kategorii "must-watch". Jako że polska premiera tej produkcji miała miejsce wczoraj, powstała świetna okazja do jej obejrzenia i zrecenzowania na łamach bloga.


Postanowiłem, że sam opis fabularny napiszę bardzo lakonicznie. "Historie rodzinne" to film dokumentalny o dość typowej, kanadyjskiej rodzinie. Cóż, typowej poza faktem, że jej trzon, czyli małżeństwo pod postacią Michaela i Diane, było w swych czasach znanymi w niektórych kręgach aktorami. Początkowo zaś, to właśnie żeńskiej części tego duetu, zdaje się być poświęcona fabuła filmu. Z każdą kolejną minutą otrzymujemy jednak coraz większą porcję informacji na temat całej historii, którą zdecydowanie lepiej poznać samemu.

Choć, tak jak wspomniałem, mamy do czynienia z filmem dokumentalnym, to daleko mu do tych, jakie w większości znamy. Jako że całe przedsięwzięcie zdaje się być utrzymane w pełni w rodzinnych kręgach, rozmowy z bohaterami wyglądają tu zupełnie inaczej niż w przypadku innych tego typu produkcji. Wszyscy uczestniczący w nagrywaniu "Historii rodzinnych" zachowują się bardzo swobodnie, nawet gdy poruszany temat nie należy do łatwych. Ma się wrażenie, że część osób odczuwa wręcz cały proces nagrywania bardziej jako wspominanie starych dziejów przy kawie niż rzeczywiste tworzenie filmu.

Trzeba przyznać, iż duża zasługa w tym wszystkim reżyserki całości, Sarze Polley. Bardzo dobrze wplotła w normalny przebieg akcji wstawki z offu czy archiwalne materiały. Pochwalić trzeba ją również za sam pomysł zrobienia z tej opowieści dokumentu. Nie dość, że jest to zabieg sam w sobie bardzo ciekawy, to mam wrażenie, iż stworzenie na podstawie takiej historii klasycznego filmu fabularnego, spłyciłoby wiele kwestii i zrobiło z niego zdecydowanie mniej ambitny twór.

Cała ta nietypowa forma tworzy zaś u widza wiele chęci do przemyśleń. Czy tego się chce czy nie - tak "Historie rodzinne" po prostu na człowieka wpływają. Z każdą kolejną minutą filmu można zastanawiać się nie tylko nad jego przebiegiem, ale i w ogóle istnieniem tego typu opowieści w świecie wokół nas. Kto wie, czy również i historie naszych rodzin nie mogłyby (napisane w odpowiedni sposób) zainteresować sporej grupy osób?

"Historie rodzinne" to film specyficzny, jednak na pewno w dobrym tego słowa znaczeniu. Zdecydowanie warto go obejrzeć, nie tylko dla przekonania się, o co ten cały szum w recenzjach, ale również, by dostać tę chwilę dla swoich własnych przemyśleń. Polecam jak najmniej czytać o tej produkcji przed jej obejrzeniem. O wiele lepiej podejść do niej z jedynie podstawowymi informacjami na temat fabuły.

0 komentarze:

5 płyt do słuchania podczas czytania/nauki #6

Mamy listopad, możemy więc chyba uznać, że zarówno rok szkolny, jak i ten akademicki, nabrały już odpowiedniego tempa. Z drugiej strony, pojawiło się ostatnio sporo naprawdę niezłych premier książkowych, które aż proszą się o to, by zabrać się do ich czytania. A że na dworze coraz częściej deszcz, a wkrótce i śnieg - dostajemy świetną okazję, by wreszcie zostać w domu i skupić się na lekturze. Czyż więc nie jest to bardzo dobry moment na podrzucenie Wam kolejnego odcinka z serii o jakże banalnej, lecz odpowiedniej nazwie, "5 płyt do słuchania podczas czytania/nauki"?

Zanim jednak zabierzecie się do sprawdzenia tego najnowszego zestawienia, zachęcam do przypomnienia sobie również starszych odcinków serii, które znajdziecie kolejno TU, TU, TU, TU, no i jeszcze TUTAJ. Enjoy!

Signal Hill - "Chase the Ghost"

Na sam początek trochę gitarowego grania. "Chase the Ghost" to najnowszy krążek grupy Signal Hill, wypuszczony w mijającym już roku 2013. Chłopaki grają dość typowy post-rock, a do tego postanowili kompletnie pozbawić swoje utwory wokali. Dostajemy więc spokojne, brzmiące trochę "improwizowanie" kawałki, które pasują tak naprawdę do każdej pory roku. Muzyka Signal Hill skupia się szczególnie właśnie na gitarach, perkusja zaś zdaje się dodawać jedynie rytmu całości. Album "Chase the Ghost" możecie przesłuchać chociażby na Spotify.

Przykładowe utwory:


Songs of Water - "The Sea Has Spoken"

Trudno było mi na początku określić, czym gatunkowo jest muzyka Songs of Water, jak jednak zdaje się dobrze podpowiadać internet - czerpie ona sporo z folku. Całość ma bardzo pogodny, energetyczny charakter, który zdecydowanie przyda się, jeśli przy okazji czytania czy nauki, będziecie chcieli poczuć się choć trochę jak latem. Dużo tu gitar, trochę skrzypiec, a przede wszystkim po prostu sielankowego klimatu. "The Sea Has Spoken" możecie swobodnie sprawdzić na Spotify lub bandcampie zespołu.

Przykładowe utwory:


The City of Prague Philharmonic Orchestra - "The Complete Harry Potter Music Collection"

Czyż powyższa nazwa nie mówi sama za siebie? Choć filmy o "Harrym Potterze" dziełami sztuki raczej nie są, to nie można odmówić im cudownego soundtracku, skomponowanego w sporym procencie przez Johna Williamsa, który ma na swoim koncie również ścieżki dźwiękowe do "Star Wars" czy... "Kevina samego w domu". Wykonanie Filharmonii Praskiej stoi do tego na naprawdę wysokim poziomie i potrafi wręcz zahipnotyzować. Orkiestra ta nagrała również wiele innych płyt, między innymi z utworami ze wspomnianych wyżej "Gwiezdnych wojen". "The Complete Harry Potter Music Collection" możecie przesłuchać choćby na Spotify.

Przykładowe utwory:


Paul Kalkbrenner - "Berlin Calling OST"

Teraz czas na pozycję z serii "dlaczego nie wrzuciłem tu tego wcześniej?!". Filmu "Berlin Calling" nigdy nie oglądałem i Wy też nie musicie, by czerpać spory fun ze słuchania soundtracku do niego. Ten został bowiem stworzony przez Paula Kalkbrennera, jedną z najważniejszych postaci światowego techno. Ale wiecie, nie mówię tu o tym "techno" granym na wiejskich remizach i w polskich radiach. Prawdziwi reprezentanci tego gatunku brzmią zupełnie inaczej niż sądzi większość społeczeństwa. I tak - da się przy tym i uczyć, i czytać. Jestem tego żywym dowodem. Najlepiej, jeśli sami sprawdzicie krążek Paula Kalkbrennera, np. na Spotify i dowiecie się, o co tak naprawdę z tym techno chodzi.

Przykładowe utwory:


El Ten Eleven - "El Ten Eleven"

Post-rockiem zacząłem i tym samym gatunkiem postanowiłem zakończyć szósty odcinek "5 płyt". Album duetu El Ten Eleven zdaje się jednak zawierać trochę bardziej "pozytywną" muzykę od Signal Hill, przypominającą w niektórych miejscach instrumentalny indie rock. Mam wrażenie, że okładka tego krążka oddaje w odpowiedni sposób jego klimat. "El Ten Eleven" od El Ten Eleven możecie przesłuchać choćby na Spotify czy bandcampie duetu.

Przykładowe utwory:

0 komentarze:

A czy Ty dołączyłeś już do idiotycznej armii Boba?

Fanatycy Boba zdają się mieć mentalność zombie.
Źródło: Flickr.com
Zapowiadało się dziś na spokojny wieczór. Wróciłem po zajęciach do mieszkania, pograłem trochę na konsoli, a potem zrobiłem sobie porządną kolację. Miałem dziś nic nie pisać na bloga, bo jeden tekst leżał specjalnie w szkicowniku, przygotowany na tę okazję. Okazało się jednak, że jedno spojrzenie w internet wystarczyło mi, bym miał temat na zupełnie inny wpis, który za kilka dni może nie być już tak aktualny. Postanowiłem więc zasiąść jednak przed klawiaturą i zabrać się do pisania.


Jeśli pojawiłeś się dziś na YouTube, po prostu MUSIAŁEŚ zobaczyć taki komentarz. Nie ważne, czy w języku angielskim, czy też w "polskim", tak jak na obrazku powyżej. Internet ruszył dziś do boju, a jego bronią jest Bob, wraz ze swoim czołgiem. Czym jednak jest w tym przypadku internet? Zdaje się, że jedynie grupą mocno niepełnoletnich obywateli wirtualnego świata.

Najpierw jednak parę słów wytłumaczenia osobom niezwiązanym z temat - o co internautom chodzi tym razem? Google zmieniło kilka dni temu system komentarzy na YouTube. Po pierwsze, wprowadzono (wreszcie!) rozwiązanie, które powinno się tam pojawić już dawno - wszystkie odpowiedzi na konkretne wpisy użytkowników zaczęły tworzyć tzw. "drzewka". Cała konwersacje pomiędzy userami znajdujemy więc w jednym miejscu, przez co rozmowy nie są (jak dawniej) rozsiane po kilku różnych podstronach.

Wprowadzono także konieczność zarejestrowania się w Google+. Podobno ukróca to proceder anonimowości w sieci. Do tego argumentu nie jestem niestety przekonany, bo sam mam dwa konta w portalu Google - jedno prywatne, zawierające prawdziwe imię i nazwisko, drugie natomiast "zrobiło mi się" automatycznie, służy mi jedynie do YouTube i zarejestrowane jest pod pseudonimem "miki77PL". Wciąż pozostaję więc dla sporej rzeszy internautów tajemniczym anonimem.

Odrzućmy jednak na bok kwestię tego, czy zmiany się komuś podobają, czy też nie. Skupmy się natomiast na Bobie i jego czołgu. Jak głupim trzeba być, by wrzucić na YouTube taki komentarz? Co odróżnia ten wpis od wszystkich łańcuszków pokroju "jeśli tego nie wyślesz do pięciu osób, to Twój ślimak umrze"? Że to walka o "dobrą sprawę"? Suko, proszę.

Jeśli komuś naprawdę zależy na wprowadzeniu starego systemu komentarzy, to niech po prostu podpisze jakąś petycję. Z tego co wiem, o jednej mówiono nawet na CNN. Natomiast takie komentarze nie tylko są idiotyczne w samej swojej formie i treści, ale również najzwyczajniej w świecie zaśmiecają YouTube. Chcesz przeczytać jakiś sensowną treść wygenerowaną przez widzów? Okej, ale najpierw przedrzyj się przez kilka(naście/dziesiąt) stron pełnych Boba i jego pieprzonego czołgu.

Czy zaś sama akcja ma w ogóle jakiekolwiek szanse wpłynięcia na Google? Szczerze wątpię. Oni mogą zrobić sobie z YouTube cokolwiek chcą - Wy bowiem i tak będziecie na ten serwis wchodzić. Że niby są jacykolwiek sensowni konkurenci dla YT? Niestety nie, przez co Google pozostaje w tym momencie tak naprawdę pełnoprawnym monopolistą dostarczania materiałów wideo przez sieć. 

Walki z technologicznymi gigantami w ogóle rzadko się sprawdza. Jedyne, co przychodzi mi teraz do głowy, to Microsoft i jego nagły zwrot o sto osiemdziesiąt stopni w kwestii kilku funkcji Xboksa One. Na polu konsol gigant z Redmond walczy jednak z Sony i Nintendo, nie jest zaś monopolistą jak Google ze swoją Tubą. Czy Microsoft chciał w tym przypadku tylko zrobić dobrze swoim klientom? Nie - internauci zrobili po prostu ogromny lincz, za którym poszły czyny, w postaci przerzucenia się na platformę konkurencji, czyli PlayStation 4. 

A czy armia Boba przestanie nagle oglądać YouTube i przerzuci całą swoją uwagę na (chociażby) Vimeo? Jakoś nie sądzę.

7 komentarze:

Dress up! Winter's coming!

Źródło: Flickr.com
Przedwczoraj miałem zamiar napisać notkę o tym, jak to trudno znaleźć jest naprawdę fajną kurtkę i buty na zimę. No wiecie, takie typowo polaczkowe narzekanie. Postanowiłem się jednak z tym wstrzymać, bo za mną był dopiero research w internecie. Czekał mnie zaś obchód po sklepach w jakiejkolwiek galerii handlowej. Co się okazało - ostatecznie po przejściu raptem paru sklepów znalazłem naprawdę niezły zestaw i w sporej mierze upadł przez to mój mit o trudnościach w dostaniu czegokolwiek zjadliwego do noszenia na zimę.

W międzyczasie przekonałem się, że podobne poszukiwania nie są jedynie moim problemem. Tego typu narzekanie pojawia się od lat na licznych blogach, fejsbukowych statusach, tweetach i czego tam jeszcze dziś się używa do wyrażenia swojej nienawiści wobec świata. Jako że mi udało się problem zakupowy rozwiązać pozytywnie, postanowiłem, iż zamienię się na chwilę w szafiarkę (szafiarza?) i podrzucę Wam parę hintów, gdzie też można ruszyć w poszukiwaniach wygodnego, ciepłego oraz nieźle wyglądającego stuffu na zimę. Jeśli komuś się to przyda, będę czuł się pomocnym obywatelem. Natomiast jeśli Wy też macie jakieś ciekawe podpowiedzi w temacie - koniecznie podrzućcie je w komentarzach!

Kurtka

Na początek powinienem chyba wytłumaczyć, czego konkretniej szukałem. Nie obchodziły mnie żadne płaszcze, bo, po pierwsze, niezbyt dobrze się w nich czuję, a po drugie, nie pasują zbytnio do mojego sposobu ubierania się. Szukających tego typu ciuchu, odsyłam więc standardowo do sieciówek pokroju Zary czy Bershki. Warto również zajrzeć do sklepu, który kryje się w ostatnim z poniższych myślników. Ja natomiast potrzebowałem czegoś, co wpasowałoby się w ogólnie pojęty "streetwear". Oto kilka rzeczy, które zauważyłem podczas mojej podróży przez Galerię Krakowską:

- Jeśli masz całkiem niezłą sumkę (powiedzmy - siedem stów) ruszaj do oficjalnego sklepu Timberlanda. Mają tam naprawdę niezłe kurtki, które zdają się być ciepłe i wytrzymałe.

- W podobnych cenach stoją ciuchy Nike. Nie znalazłem jednak wśród nich nic naprawdę ciekawego. Większość rzeczy u nich nadaje się może i do uprawiania sportów, ale po prostu ich zimowe kurtki nie wyglądają wystarczająco dobrze ze zwyczajnymi ciuchami, by płacić za to siedem stówek.

- Podobny problem zdają się mieć inne sklepy związane z konkretnymi, popularnymi markami. Sprawdziłem Reeboka i Adidasa. Mają modele tańsze od Nike, ale wygląd również nie jest w ich przypadku mocną stroną.

- Natknąłem się przypadkowo na bardzo przyjemny sklep, który zdaje się jednak być jedynie w Krakowie. Coolsport ma naprawdę niezły asortyment kurtek i to w całkiem różnorodnych cenach. Najtańsza jaką widziałem, będąca raczej modelem właśnie stricte streetwearowym, kosztowała około czterech stówek. Natomiast egzemplarze nadające się nawet do jazdy na snowboardzie, dochodziły już cenowo do około tysiąca peelenów.

- Jeśli masz NAPRAWDĘ DUŻO KASY - sprawdź ciuchy firmy Jack Wolfskin. Jest w nich cholernie ciepło, sprawiają wrażenie bardzo dobrze wykonanych, a do tego wyglądają całkiem nieźle z chyba każdym możliwym ciuchem. Problemem jest tu oczywiście cena - okolice półtorej tysiąca złotych, to w tym przypadku minimum. Tak, dobrze, czytacie - minimum.

- Nie zawracajcie sobie głowy chodzeniem po sklepach sportowych. Tam naprawdę są tylko ciuchy sportowe.

- North Face miał jeden ciekawy model bardziej uliczny (reszta to raczej ciuchy górskie). Niestety nie było mojego rozmiaru w kolorze, jaki mi się bardziej podobał. Może to i dobrze, ponieważ...

- ... trafiłem ostatecznie do istnego raju, jeśli chodzi o kurtki zimowe. Sklep nazywa się Pull & Bear i posiada naprawdę spory asortyment, a do tego pomocną obsługę. Tutaj znajdzie coś dla siebie każdy - począwszy od fanów wspomnianych już płaszczy, po ludzi gustujących właśnie w streetwearze. Od razu wpadła mi w oko kurtka, której zdjęcie wklejam poniżej, choć na wieszakach było również sporo innych, naprawdę dobrze wyglądających modeli. Zapłaciłem trochę ponad cztery stówy, ale zdarzają się też egzemplarze tańsze i droższe. Po wizycie w tym sklepie, ani nie miałem ochoty, ani potrzeby tułania się po kolejnych. Postanowiłem więc wyruszyć w poszukiwaniu butów.


Buty

Pierwotny plan zakładał standardowe nabycie jakiegoś modelu od Nike, jednak pomimo całego mojego uwielbienia dla tej firmy, w przypadku butów zimowych, ich asortyment wypada po prostu słabo. Początkowo planowałem wziąć cieplejszy model Roshe Runów, jednak - jak dowiedziałem się z internetowych recenzji - trudno w nim wytrzymać jakąkolwiek zimę. Postanowiłem więc zaryzykować i sprawdzić, co też do zaoferowania mają inne firmy. Tym razem moja droga była krótsza.

Timberland był - mimo sporych cen - moim pierwszym pomysłem. Spodobał mi się właściwie tylko jeden model, kosztujący jednak aż pięćset pięćdziesiąt złotych. Hehe. Okej, jest on nieprzemakalny i wygląda całkiem nieźle, wolałbym jednak nie zostać zmuszonym do wydania takiej ilości pieniędzy na zimowe buty, gdy za sobą mam już zakup kurtki, w sporej mierze uszczuplający portfel. 

Timberlandy mają również jeden spory problem, który napotkałem podczas ich przymierzania. Nawet jeśli na długość wydają się one okej, zawsze stopa wysuwa się z tyłu buta. Nie potrafię tego wytłumaczyć, bo działo się to zarówno w przypadku mojego standardowego rozmiaru (45), jak i tego o dwa mniejszego. Podbiło to więc jedynie moją decyzję, że na Timbo zdecyduję się jedynie, jeśli nie znajdę nic naprawdę ciekawego gdziekolwiek indziej.

Gdy natomiast ruszyłem do sklepu New Balance, nie spodziewałem się cudów. Po wejściu do środka... również nie byłem przekonany. Mimo wszystko, dzięki namowom przemiłej pani ekspedientki (Cholera, ostatnio wszyscy sprzedawcy jakoś wyjątkowo mili dla mnie są. Przypadek?), postanowiłem ostatecznie przymierzyć jeden z modeli w dwóch różnych kolorach. Przeszedłem się chwilę, spojrzałem w lustro i pomyślałem sobie: "woah, to jednak naprawdę nieźle wygląda".

Na początku miałem dylemat, którą wersję kolorystyczną wybrać. Teraz przekonuję się powoli do jasnej i prawdopodobnie jutro skoczę ostatecznie dokonać zakupu. Cena? 330 PLN. Z legitymacją studencką obniżają cenę o 20%. Wychodzi ostatecznie około 260. To brzmi jak naprawdę dobra okazja! Zdjęcia obu wspomnianych New Balance'ów poniżej. Ten sam model był również dostępny w kolorze przypominającym ciemnozielony. 

10 komentarze: