Urodzony 11 września

Mam dziś urodziny. Wiem, że wiele osób nie lubi tych wyjątkowych dni w swoim życiu, ale ja jakoś zawsze czuję się szczęśliwie jedenastego września. Nie żeby to było nadzwyczajne świętowanie, ale od paru lat zawsze z tej okazji kilka połówek zostaje ze znajomymi obalonych. Ja się cieszę z tego, że mam urodziny, reszta się cieszy z tego, że stawiam flaszkę i mogą się za darmo napić. Jest tylko jeden mały kłopot.

Jedenastego września więcej osób przepełnia smutek niż w resztę dni. Gdybyście nie pamiętali, przypominam - dziś mamy rocznicę ataków na dwie wieże World Trade Center. Sporo Amerykanów tego dnia wręcz zanosi się płaczem. Cieszą się pewnie za to terroryści, dla których jedenasty września może być powodem do świętowania. W ciekawym gronie znajduję się z tymi swoimi urodzinami, prawda?

Nie będę Was okłamywał - w roku 2001 jakoś mało mnie ta cała sprawa obchodziła. Byłem wtedy jeszcze małym brzdącem, jeśli dobrze pamiętam, to wyruszającym dziarskim krokiem do przedszkola. Jak się więc domyślacie, wtedy jeszcze wódka nie była moją metodą świętowania urodzin. Zamiast tego był tort, jakieś prezenty i nawet część rodziny się zjechała. Jedyny kontakt, jaki miałem z atakiem terrorystycznym, to chwilowe przemknięcie mi przed oczami samolotu uderzającego w wieżę na ekranie telewizora.

Wtedy chyba niezbyt rozumiałem, co się w ogóle stało. Może przejąłbym się tym jakoś bardziej w inny dzień, ale miałem urodziny, a to przecież był ważny powód do radości. Z tego co wiem, to nawet w rodzimej telewizji cały dzień mówiono o tym wydarzeniu. Potem wszystko zaczęło już się dla mnie klarować, bo pojawiały się filmy o jedenastym września i - co mnie martwiło - nie dotyczyły one wcale moich urodzin. Chyba już się muszę przyzwyczaić do tego, że swoją sławą nie przyćmię nigdy tych przykrych zdarzeń z Nowego Jorku.

Przez wiele lat ogarniałem całą sytuację, ale jakoś nigdy nie łączyłem się wybitnie w bólu z ludźmi, którzy w moje urodziny cierpieli. Może dlatego, że mało kiedy łączę się w bólu z kimkolwiek. Moje spojrzenie na tę sytuację zmieniła trochę książka o Nowym Jorku, którą miałem okazję całkiem niedawno recenzować. Tytuł ten raczej skrytykowałem, ale w przypadku kilku rzeczy zostałem dzięki niemu uświadomiony.

Między innymi dotyczyło to właśnie sprawy World Trade Center. Jak pisze autorka, każdy mieszkaniec Wielkiego Jabłka odczuł jedenasty września na własnej skórze. Jednym w katastrofie umarli najbliżsi, inni dowiadywali się o śmierci "tylko" męża dalekiej znajomej. Wszyscy żyli w ogromnym strachu, czy aby gdzieś w ruinach WTC nie znajduje się ktoś im znany. I cała ta atmosfera wraca co roku, w ten smutny dla wielu, a wesoły dla mnie dzień.

W tym roku pomyślałem szczerze o amerykańskim jedenastym września. To nie jest pierwsza czy druga rocznica, gdy to piszę mieszkańcy Stanów dopiero się budzą, a świat żyje aktualnie zamieszaniem z Syrią w roli głównej i nowymi iPhonami. Ale na amerykańskiej wersji strony CNN już jest oddzielne miejsce na wspominki dotyczące katastrofy z 2001. I pewnie wiele osób dziś w NY obudzi się z myślą, że "to ten dzień". 

U mnie zadziałało to trochę inaczej. Najpierw pomyślałem o swoich urodzinach, a potem o tym, że wciąż czuję w ustach alkohol z ubiegłej nocy. Ale było też tym razem w mych myślach miejsce dla World Trade Center. Nawet ja potrafię czasem współczuć innym.

Źródło: Flickr.com