San Andreas

Może to ja jestem spaczony grami, ale pierwsze, co nasunęło mi się na myśl, słysząc hasło "San Andreas", to słynna odsłona "Grand Theft Auto" o takim właśnie podtytule. W tym przypadku nie chodzi jednak o wirtualny świat, a ten jak najbardziej prawdziwy. San Andreas to bowiem uskok na terenie amerykańskiego stanu Kalifornia. Uskok, którego istnienie i działanie może tak naprawdę w każdej chwili spowodować niesamowite trzęsienie ziemi.

I o tym właśnie jest całe "San Andreas" - o wielkim trzęsieniu, które nawiedziło Zachodnie Wybrzeże USA. W roli głównej niezawodny Dwayne Johnson, tutaj będący badassowym ratownikiem straży pożarnej i w zasadzie po prostu porządnym facetem, z którym mimo wszytsko żona chce się rozwieść. Jest też córka, stojąca pomiędzy małżeńskim konfliktem - a jakże. No i wreszcie - jest trzęsienie ziemi.

Owszem, mamy tu do czynienia z typową rodzinną dramą wrzuconą prosto do świata istnej apokalipsy. Takie historie można jednak naprawdę dobrze rozwiązać, doprowadzając w ostateczności widza do płaczu i ubolewania nad przykrymi losami bohaterów. Ale nie w "San Andreas". Tu można się co najwyżej pośmiać.

Ten film wręcz tonie w absurdach. Zaczyna się od patetycznych puent, po których za każdym razem parskałem śmiechem. Dla przykładu - jeden z dialogów w filmie:

- Do kogo zadzwonimy?

(chwila napięcia, najazd kamery na twarz drugiego bohatera)

- DO WSZYSTKICH!

(patetyczne muzyczne jebnięcie, ciach, koniec sceny!)

Weźcie pod uwagę, że takich zagrywek jest w całym filmie przynajmniej kilkanaście, a to nie koniec absurdów. Co robią bohaterowie w środku największego zarejestrowanego trzęsienia ziemi w historii ludzkości? Opowiadają sobie totalnie głupie żarty. Co robią tuż po tym, jak ledwo ujdą z życiem? Zaczynają poważne rozmowy na temat miłości, rodziny i całej reszty tego typu spraw, tak, jakby pili właśnie kawę w nowojorskim Starbucksie. Dialogi w sporej mierze to w ogóle istna katorga i naprawdę lepiej by było, gdyby ich tu w ogóle nie było. 

Wreszcie mój ulubiony element "San Andreas" - akcje Dwayne'a Johnsona. Ten film naprawdę byłby lepszy, gdyby nie udawał poważnej produkcji, a po prostu opowiadał historię twardziela, który jest chory psychicznie i postanawia zrobić sobie szalony trip do rozpadającego się przez trzęsienie ziemi miasta. Serio - mamy tu akcje, jakich nie powstydziłaby się seria "Szybcy i wściekli". Jedyne, czego tu chyba nie ma, to latanie przez Johnsona rakietą kosmiczną. Cała reszta jest obecna, naprawdę.

Ciągle za cholerę nie rozumiem, o co tak naprawdę miało chodzić w tym filmie. Jak niby twórcy chcieli zrobić dramat, skoro parę sekund po przygwożdżeniu jakiegoś przypadkowego człowieka przez samochód spadający z nieba, pojawia się jakiś idiotyczny tekst w dialogu, który rozśmiesza swą absurdalnością bardziej niż niejedna komedia? Porządnie zrobione efekty (choć część wali po oczach sztucznością) potrafią przykuć oko i wywołać nawet trochę taką gęsią skórkę. Tylko co z tego, skoro dramatyzm chwili ucieka przez idiotyczny scenariusz?

Schemat goni schemat, absurd goni absurd - tak można podsumować "San Andreas". Chociaż, jak to zwykle bywa z takimi blockbusterami, trudno powiedzieć, że ogląda to się źle. Podczas seansu już od pierwszej sceny włącza się w widzu zainteresowanie całością, a twórcy postarali się o takie zagrania, by nawet po godzinnej dawce ciągle tego samego, z seansu bił jakiś drobny powiew świeżości. Ogląda się to więc całkiem fajnie, jeśli tylko jest się przygotowanym na to, że "San Andreas" jest produkcją niesamowicie głupią. 

Można skoczyć z dziewczyną, odpocząć od trudów życia, a do tego się pośmiać. Jak bardzo chcecie iść, to idźcie, ale niezainteresowani tematem niech takimi najlepiej pozostaną. I unikajcie 3D, bo tak zmarnowanego potencjału dla tego efektu chyba jeszcze nigdy w kinematografii nie było.

Podoba Ci się na MajkOnMajk? Polub więc jego FACEBOOKOWY FANPAGE i dołącz do SUBSKRYPCJI MAILOWEJ, by być na bieżąco z najnowszymi postami na blogu!