Burza się zachmurza

Od wczoraj w Krakowie panuje prawie nieustanna ulewa. Wczoraj podobno reszta Polski miała pogodę ładniejszą, ale słyszę już głosy, że teraz równie nieprzyjemnie zaczyna się także i na północy. Ponoć istnieją ludzie, którzy deszczową pogodę uwielbiają, ja niestety raczej nie jestem jej przesadnym zwolennikiem. Wydaje mi się jednak, że ostatnio coraz mniej narzekam na ewentualne opady.

Do tej pory w sporej mierze nienawidziłem deszczu dlatego, że krzyżował mi plany biegania. Byłem wśród tych, którzy na widok ulewy myślą sobie: "o nie, dziś siedzę cały dzień w domu na tyłku i nic nie robię". Pewnego razu jednak stwierdziłem, że pieprzę to wszystko i wyskakuję pobiegać w środku ulewy. Okazało się, iż wcale nie jest to taka zła rzecz i teraz jedyne co mnie interesuje przed biegiem, to temperatura na zewnątrz, by wiedzieć jak ciepło się ubrać.

Podczas takich tras w deszczu, regularnie powraca do mnie jedno naprawdę świetne wspomnienie. Wiedzieć musicie na wstępie, że nie jestem człowiekiem, który boi się burzy. Nie rozmyślam nad tym, czy trafić może mnie jakiś piorun, bo biorę to zwyczajnie za pogodowy urok. Raz jednak w życiu zdarzyło mi się, że burza spowodowała u mnie przyspieszenie bicia serca.

Było to w ubiegłe wakacje, gdy kończyłem właśnie swoją wieczorną rundę biegową. Było koło dwudziestej pierwszej, a ja do mety miałem jeszcze jakieś półtora kilometra. Pogoda do biegania była przez większość trasy świetna. Do czasu jednak - w jednej chwili, zamiast muzyki ze słuchawek, usłyszałem bowiem cholernie głośny grzmot i zauważyłem ogromną błyskawicę na niebie.

Ostrzega się ludzi, że podczas burzy nie powinno znajdować się pod drzewami. Cóż, w tym przypadku miałem problemy z zastosowaniem się do tej rady, bowiem przed sobą miałem kilkusetmetrowy odcinek drogi, z obu stron otoczony gęstym lasem. Pioruny trzaskały co chwilę i zaczynałem być wręcz pewien, że zaraz zaczną one uderzać w ziemie obok mnie, jak na jakimś apokaliptycznym filmie.

To jednak nie ostatni element klimatu, jaki wówczas zapanował. Jednocześnie z początkiem burzy, w moich słuchawkach zaczęło bowiem grać "All Of The Lights" Kanye Westa. Poczułem się totalnie, jakbym był właśnie aktorem w jakimś filmie akcji. Taka "Wojna Światów" pasowała idealnie. I choć jednocześnie byłem w jakiś sposób przestraszony całą sytuacją, to jednocześnie wiedziałem, że będzie to jeden z najlepiej zapadających mi w pamięć biegów mojego życia. Istotnie więc tak chyba jest, skoro wciąż go wspominam, choć od tamtego czasu minął już prawie rok. 

A sponsorem dzisiejszego wpisu - poza "All Of The Lights", oczywiście - jest utwór "Burza" TrooMa i ka-meala.

Jeśli chcesz być na bieżąco z resztą postów na blogu, polub jego facebookowy fanpage i dołącz do subskrypcji mailowej :)

Źródło: Flickr.com