Żyć dla siebie

Z moich obserwacji wynika, że w pewnym wieku zdecydowaną większość ludzi łapie potrzeba koniecznego znalezienia sobie życiowego partnera. Posiadania u boku dziewczyny czy chłopaka, możliwości chodzenia z kimś za rękę po mieście, wspólnego spędzania popołudni i nocy. Życia dla kogoś, bycia dla kogoś.

Pewnie, wynika to w sporej mierze z pobudek czysto egoistycznych - pragnienia spełnienia marzenia o posiadaniu drugiej połówki, tak jak reszta znajomych. Z miłością jest jednak trochę jak ze słynnymi w czasach mego dzieciństwa stworkami Tamagotchi. By wirtualne zwierzątka nam nie umarły, trzeba było się o nie troszczyć, sprawdzać co jaki czas co u nich, karmić dobrymi rzeczami, głaskać. To samo trzeba robić z drugą połówką, by ta nas nie opuściła.

Egoistyczna pobudka tworzy więc także umiejętność traktowania świata zdecydowanie mniej egoistycznie, uczy patrzenia na pewne rzeczy z perspektywy kogoś innego. Nie ustalamy już wszystkiego tak, jak wyłącznie nam się podoba. Druga połówka nie musi chcieć iść do kina na oscarowy hit, bo zamiast tego woli pędzić na koncert Comy. Niezależnie, czy jej ustąpimy, czy też nie, wiemy, że trafiliśmy do świata, w którym nie żyjemy już tylko dla siebie.

Odpowiedzialność i troska o innych to fajna rzecz. Potrafi dodać siły, pewności siebie, wiary we własne możliwości. Wielu czuje dumę, idąc u boku ze swym małym dzieckiem, będącym pod ich opieką. Że kogoś życie zależy właśnie od nich. Znam to z własnego doświadczenia, więc jak najbardziej rozumiem. Ale wiecie co? Życie dla siebie też jest fajne.

Absurdem jest dla mnie podejście wielu facetów, którzy gonią od jednej dziewczyny do drugiej. Ciągle muszą kogoś mieć, ciągle muszą żyć dla kogoś. Wizja bycia choćby na chwilę samemu jest dla nich jak odstawienie na bok narkotyku. Mam wrażenie, że oni już wręcz nie potrafiliby żyć po prostu dla siebie.

Nie mieć żadnych zobowiązań, żyć totalnie po swojemu, móc mieć wszystko w dupie albo wręcz wszystkim się przejmować. Móc iść wszędzie tam, gdzie się chce, cały czas wolny móc wykorzystać tylko na to, na co ma się ochotę, żyć w zgodzie z każdym lub z nikim. Pić wódkę i chodzić na imprezy tylko wtedy, gdy ma się na to ochotę. Pieprzyć kogo się da lub nie pieprzyć wcale. Wychodzić pogadać z innymi albo cały weekend przeleżeć przed komputerem z kartonami pizzy obok biurka.

Po prostu - żyć dokładnie tak, jak się tego chce. Być odpowiedzialnym wyłącznie za siebie, żyć wyłącznie dla siebie. Niekoniecznie przez całe życie, chociaż wiem, że są ludzie, którzy właśnie tego pragną. Ale chociaż na chwilę, pomiędzy tymi kolejnymi dziewczynami "z przymusu", zafundować sobie taką dłuższą przerwę, by zobaczyć, jak to jest - jak świat wygląda poza murami odpowiedzialności za innych.

Warto tego po prostu spróbować, żyć tym choćby przez chwilę. Nie, nie mówię: "idź teraz i rzuć swojego obecnego partnera". Ale ciągle wiele osób nie wie, że słynne "I need more space" rzucane na rozstanie znaczy dokładnie to, o czym dana osoba mówi. Potrzebuje więcej przestrzeni - potrzebuje pobyć z daleka od ludzi, którzy w jakiś sposób regulują jej życie. Potrzebuje żyć dla siebie. 

I warto to zrobić chociaż przez chwilę swego życia. Bo jeśli popędzisz nagle do przodu, mając w wieku dwudziestu lat pierwszego dzieciaka, może się okazać, że pewnego dnia stwierdzisz: "zawsze żyłem dla kogoś - nigdy dla siebie". I - choć będziesz w tym widział plusy - mimo wszystko rozżalisz się nad sobą i cicho zapłaczesz.

Jeśli chcesz być na bieżąco z resztą postów na blogu, polub jego facebookowy fanpage i dołącz do subskrypcji mailowej :)
Oba zdjęcia wykorzystane w dzisiejszym poście pochodzą z serwisu Unsplash.com