Nie mogę słuchać polskiego rapu

Dość, koniec, jedno wielkie STOP. Próbuję regularnie sprawdzać nowości z polskiego światka rapowego. Odpalam kolesi z podziemia, odpalam tracki tych, którymi jara się każdy nadwiślański nastolatek. Do niedawna coś tam nawet wrzucałem na tracklistę, potrafiłem przesłuchiwać całe płyty z radością. Ale teraz to się skończyło. I winny temu jest wyłącznie jeden koleś.

Kendrick Lamar - to na niego polscy raperzy powinni teraz nasłać seryjnego zabójcę. To on swoją nową płytą sprawił, że nadwiślański rap męczy uszy jak nigdy wcześniej. Gdy już rodzimy hip-hop nadganiał to, co dzieje się w Stanach, on obrócił wszystko do góry nogami i pokazał, że zawsze będziemy "sto lat za Murzynami".

"To Pimp A Butterfly" jest najlepszą płytą, jaką słyszałem od wielu, wielu miesięcy. Nie jest doskonała, perfekcyjna, cokolwiek - to pewne. Ale ja jeszcze z żadnym tego typu krążkiem się nie spotkałem. Nowy twór Lamara jest natomiast jednym z nielicznych materiałów muzycznych, które niebezpiecznie mocno zbliżają się do perfekcji. To już nie jest po prostu muzyka - to piękno w najczystszej postaci.

Kendrick zawstydza nie tylko polski rap, ale i większą część amerykańskiego. Gdy ciągle wielu liczy na to, że można robić naprawdę świetne rzeczy w hip-hopie posługując się monotonnym bitem i niezmienną nawijką, Lamar ustawia ich wszystkich w szeregu. Podchodzi do boomboxa, puszcza im swój najnowszy krążek i patrzy na ich zszokowanie oraz łzy cieknące po policzkach. 

"Odpicować motylka" jest niesamowitą esencją i podsumowaniem twórczości czarnej Ameryki. Tego krążka słucha się dla takich niesamowitych kompozycji jak kawałek "u" - pełnych różnorodnego instrumentarium, niesamowitych emocji i takiego wczucia Lamara, że szczena opada. Każdy saksofon, każdy gitarowy riff, każda nieregularna partia perkusyjna nieustannie sprawiają u mnie apogeum radości i muzycznego spełnienia. Ale gdy trzeba, Kendrick potrafi zmienić zasady gry także na zdecydowanie bardziej klasycznych bitach, dodając im mimo wszystko sporej świeżości.

Lamar bardzo rozsądnie trzyma się z daleka od niuskulowych trendów, czerpiąc z nich bardzo mało. Zamiast tego robi coś świeższego od jakichkolwiek bangerów czy trapowych hitów, jakimi uraczyli nas raperzy w ostatnich latach. Wyciąga klasykę i robi ją po swojemu - tak, jak nie dałby rady tego zrobić nikt inny. 

No i wreszcie - teksty. Od zabawnych, po ciężkie i mocne. Od podsumowań świata czarnej Ameryki, po własny, liryczyny ekshibicjonizm. W Polsce trwa od pewnego czasu moda na hejtowanie wprowadzania jakiegokolwiek "przekazu" do rapu. Ja też za tym nie przepadam, ale tylko dlatego, że u nas robi się to wszystko z jakimś absurdalnym patosem i populizmem. Kendrick natomiast niesie przesłanie podane w tak genialny sposób, że te jego mądrości wypija się jednym haustem.

I można by te rozważania o "To Pimp A Butterfly" ciągnąć wręcz nieskończenie długo. Rozważać pojedyncze kawałki i wersy, jakby czytało się muzyczną Biblię Afro Amerykanów. Zamiast tego wolę jednak ponownie odpalić tę płytę i jeszcze raz poczuć tę jej niesamowitość. 

Nie ma w związku z tym krążkiem żadnego przereklamowania, wszelki hype jest jak najbardziej uzasadniony. Aż boję się, co też Kendrick przyniesie następnym razem. Bo na tę chwilę potwierdził jedynie, że jest najlepszym raperem w historii i dostarczył płytę-klasyk, o której kiedyś będzie się mówiło jak o "Illmaticu", "All Eyez On Me" czy "Enter The Wu-Tang". Albo i nawet jeszcze lepiej.

Jeśli chcesz być na bieżąco z resztą postów na blogu, polub jego facebookowy fanpage i dołącz do subskrypcji mailowej :)