Wataha - Mesjasz polskich seriali?

Właśnie na swoistego "Mesjasza polskich seriali" kreowany był nowy hit polskiej telewizji - "Wataha". Oczywiście nikt nie mówił tego wprost, taki wniosek można było jednak wyprowadzić z mocnej kampanii reklamowej. Bilboardy na mieście, promocja w sieci, nietypowa tematyka, no i wreszcie fakt, że całością postanowiło zaopiekować się samo HBO. A stacja ta - jak dobrze wiemy - bardzo rzadko sygnuje swoim logiem seriale słabe.

Straż Graniczna - słyszeliście kiedyś o tworze na temat tej nietypowej grupy funkcjonariuszy? Bieszczady - znacie jakieś dobre produkcje wykorzystujące porządnie potencjał tego pięknego polskiego rejonu? Na oba te pytania osobiście odpowiedziałem sobie w duchu: "nie". Samo to zaintrygowało mnie wystarczająco mocno, bym przełamał swoją niechęć do polskich seriali i sprawdził, czymże też ta cała "Wataha" jest. Obejrzałem pierwszy odcinek, wytrwałem do ostatniego.

Baza Straży Granicznej wylatuje w powietrze - dosłownie. Spośród przebywającej wówczas tego dnia grupy, przeżyć udaje się tylko jednemu członkowi bieszczadzkiej Watahy. Czy kapitan Wiktor Rebrow (Leszek Lichota) ma więc powody do radości? Niekoniecznie. Nie dość bowiem, że w wybuchu stracił przyjaciół oraz kobietę swego życia, to na dodatek praktycznie od razu jego "niebywałe szczęście" okazuje się być powodem, dla którego trafia on automatycznie na listę podejrzanych o wysadzenie bazy.

Cztery z sześciu odcinków tego miniserialu po prostu są. Nie ogląda się ich z przesadnie negatywnymi emocjami, ale też nie ma co porównywać ich do amerykańskich hitów. Choć twórcy zdają się usilnie coś z tym zrobić, ciągle na wierzch wyziera "polskość" tej produkcji - w negatywnym tego słowa znaczeniu. Część scen jest nijaka, a paru aktorów nie potrafi się jakoś odnaleźć w swoich rolach. Wkurza szczególnie pani prokurator (Aleksandra Popławska), zdająca się specjalnie grać tak sztucznie, że aż trudno w to uwierzyć. Do tego dochodzi garść kiepskich dialogów, których najlepszym przykładem będzie przekomicznie brzmiące: "jak ta sprawa wypłynie, to wszystkich nas wypłucze". 

Ja już miałem nawet przygotowane w myślach podsumowanie, jakie skrobnę na temat tego serialu na potrzeby bloga. Miało być o tym, że obiecano cuda wianki, a wyszło może nie "jak zawsze", ale na pewno nie tak, jak zapowiadano. Miałem przed oczami takiego typowego średniaka - może lepszego niż zdecydowana większość polskich seriali, ale ciągle niepodskakującego nawet i drugiej lidze amerykańskich show. Aż tu nagle zostałem zaskoczony.

Piąty odcinek "Watahy" okazał się bowiem świetny. W porównaniu do epizodów poprzednich wręcz fenomenalny. Akcja niby już od pierwszego odcinka utrzymywała mocne tempo, ale dopiero pod sam koniec serii ujawnił się atut tego podejścia. Piąty epizod był pełen zwrotów akcji, wprowadzania nowych mindfucków co parę minut i ogólnego "efektu wow". I nawet pani prokurator stała się znośna! Nie żartuję - siedziałem przed ekranem z rozdziawionymi ustami. "Wataha" wreszcie porządnie zawyła.

Na finał czekałem więc już w inny sposób niż na poprzednie odcinki. Skończyło się: "no, obejrzę sobie w wolnej chwili z ciekawości". Zamiast tego pojawiła się myśl: "chcę wiedzieć, jak to się skończy! Już!". Oczywiście miałem ciągłe obawy, że może jednak epizod numer pięć był tylko chwilowym przebłyskiem dobrych pomysłów twórców. Wolałem jednak trzymać się tego, że finał utrzyma poziom swego poprzednika.

Czy tak się stało? Myślę, iż tak. Tu nawet twórcy w kilku momentach jeszcze bardziej zaszaleli, wprowadzając mocno nietypowe podejście do prowadzenia akcji, które charakteryzowało się różnorodnymi, krótkimi scenami, niezawierającymi przesadnie wielu dialogów, a mocno napędzającymi fabułę. Było efektownie, różnorodnie, intrygująco. Finał "Watahy" zostawił mnie więc ze zdecydowaną satysfakcją i dobrymi wspomnieniami.

Zakończenie oczywiście to kwestia osobna, którą omówić choćby krótko trzeba, dlatego wszystkim nadwrażliwym na spoilery, zalecam opuszczenie tego akapitu. Reszta natomiast niech wie, że mi się ending "Watahy" podobał. Twórcy niby zostawili sobie miejsce na ewentualny drugi sezon, ale jednocześnie wystarczająco, mym zdaniem, wyjaśnili najbardziej nurtujące Widzów kwestie, by równie dobrze takim otwartym zakończeniem odpowiednio się pożegnać.

Przy podsumowaniu nie można jednak zapominać o tym, że mimo wszystko większa część "Watahy" była "taka sobie". Oglądało się ją z jakimś tam zaciekawieniem, ale mimo wszystko nie odczuwało wielkiej potrzeby, by odpalać kolejne odcinki od razu na premierę. Zmieniło się to dopiero z epizodem piątym, który okazał się naprawdę świetną produkcją, godną rywalizacji z niektórymi amerykańskimi tworami.

Finał serii utrzymał mnie natomiast w przekonaniu, że warto było "Watahę" obejrzeć. Ostatecznie to przecież całkiem dobry serial, niebędący co prawda zdecydowanie tym "Mesjaszem polskich seriali", ale udowadniającym, iż także w naszym kraju da się czasem coś niezłego w tej kwestii zrobić. Jeśli nie pojawi się drugi sezon, to ja co prawda płakać nie będę, ale nie miałbym też nic przeciwko przeżyciu jeszcze paru chwil z bieszczadzkimi Strażnikami. Bo to zwyczajnie naprawdę fajna sprawa.

Jeśli chcesz być na bieżąco z resztą postów na blogu, polub jego facebookowy fanpage i dołącz do subskrypcji mailowej :)

Zdjęcia plenerowe to jeden z największych atutów "Watahy".