Mam dość polskich filmów wojennych

"Miasto 44" miało być hitem nad hitami, pokazem świetności polskiej kinematografii. Tak przynajmniej głosili twórcy filmu i ci, którzy byli tak nim zaślepieni, że zapomnieli, iż taki twór udać się w Polsce nie może. Krytycy płaczą bowiem od lat nad rodzimymi "komediami romantycznymi", jednocześnie jednak wylewając falę łez nad czym innym - produkcjami wojennymi.

Polska kinematografia ma chyba potężny kompleks opowiadania o wojakach sprzed lat. To znaczy, ja rozumiem, że wszyscy chcą upamiętnić zmarłych w obronie ojczyzny. I zapewniam Was - to bardzo dobrze, iż takie myśli chodzą im po głowie. Historii zapominać bowiem nie wolno i od czasu do czasu wspominać ją należy. Szkoda tylko, że u nas robi się to na tak kiepskim poziomie.

Nasze filmy wojenne są tandetne, zrobione "na odwal". Jedyne łzy, jakie spływają z oczu podczas ich oglądania, to łzy śmiechu, gdy na ekranie pojawia się kolejna scena, która bawi swoją marnością. Już od dobrych paru lat rzuca się nam kolejne filmy ze wspomnieniami o drugiej wojnie światowej i powstaniu warszawskim. I pojawiają się one na ekranach kin równie często - a może nawet i częściej - od komedii romantycznych.

Najgorsze jednak, że przyzwolenie na krytykowanie tych ostatnich filmów się pojawiło, tak filmy wojenne często są chronione tą otoczką żalu i cierpienia, której rzekomo przekraczać nie można. Bo przecież te wszystkie produkcje opowiadają o mordowanych Polakach - jak więc można w ogóle wytykać im jakieś wady?! No i potem słyszy się od co poniektórych, że nie dość, iż na takie "Miasto 44" iść trzeba, to na dodatek można jedynie chwalić je pod niebiosa.

A ja przestałem chodzić na te wszystkie produkcje wojenne jak tylko wyszedłem z liceum. W szkołach często wyciągano nas na takie "hity" i szło się na nie z klasą, bo przecież to przyjemniejsze niż siedzenie na lekcjach. I ja naoglądałem się licznych koszmarków, które ciągle mi się ze zgrozą przypominają. Był przerażająco kiepski "Czarny czwartek", była też "1920 Bitwa warszawska" z legendarną sceną, gdzie Natasza Urbańska strzela z mini-guna. I ten właśnie kadr jest jednym z najlepszych podsumowań polskiej kinematografii wojennej.

Swoją drogą - zastanawialiście się kiedyś, czy te wszystkie "filmy patriotyczne" rzeczywiście robione są po to, byśmy pamiętali o naszej historii? Czy naprawdę tak małej ilości osób przychodzi do głowy, że tu może chodzić jak zwykle o pieniądze? Bo przecież nie dość, iż hajs zbija się najlepiej na smutku i cierpieniu, to dodatkowo dochodzi jeszcze widownia najlepsza dla komercyjnych produkcji, czyli wycieczki szkolne.

Nie wierzycie, Moi Drodzy? To podsumować dzisiejszy post pragnę jedną informacją - "Miasto 44" puszczono do kin dopiero we wrześniu, po rozpoczęciu kolejnego roku szkolnego, choć film w pełni gotowy był już od przynajmniej miesiąca, co udowodniło pokazywanie go na Stadionie Narodowym w sierpniu, w rocznicę wybuchu powstania warszawskiego.

Pomyślcie nad tym, Drodzy Czytelnicy, a ja tymczasem po raz kolejny odpalam sobie zwiastun "Miasta". Za każdym razem śmieję się przy nim wniebogłosy. A przecież nie o to chodzi w przypadku filmów wojennych. Ciągle jednak mam nadzieję, że kiedyś polscy wojacy dostaną równie piękną pamiątkę filmową, co żołnierze amerykańscy. To im się zwyczajnie należy.

Jeśli chcesz być na bieżąco z resztą postów na blogu, polub jego facebookowy fanpage i dołącz do subskrypcji mailowej :)

Moja reakcja na polskie filmy wojenne.
Źródło: Flickr.com